Ben Çocuktum Biz Çocuktuk Bir Zamanlar

Ben çocuktum ,ayağımda kara lastik pabuç, burnu delik üşüyordu ayaklarım ,yine de mutluydum.
Ben çocuktum, sırtımda ağabeyimin küçülen pantolonu .Paçaları kıvrık ,belinde koca bir kuşak, dizi yamalı, büyüktü biraz yine de mutluydum.
Ben çocuktum , Olmadı öğle oyuncak arabam, bisikletim. Yeterdi iki çomak beş taş ,yine de mutluydum
Ben çocuktum, bilmedim salam ,sucuk tadını. Beslenmem bir topan ekmek bir baş soğan, turp gibiydi yanaklarım ,yine de mutluydum .
Ben çocuktum; gezmedim lunaparklarda ,binmedim çarpışan arabalara .,elma ağacında asılı ipti salıncağım. Ter içinde oynadım sokaklarda. Düştüm yaralandı dizlerim, yine de mutluydum. Üfleyince geçiyormuş tüm yaralar ,şimdi yine canım yanınca üfle öp annem geçsin yüreğimdeki acılar.
Ben çocuktum, yok idi laptop tabletim ,oynardık bilmece, İsim ,hayvan ,şehir, bil bakalım ben kimim, kayboldum zamanda, bir iz arar dururum anılarda .Ah kimim ?
Özlüyorum işte özlüyorum resimlerde kalan çocukluğumu özlüyorum, hiçbir şeyi düşünmeden kafamı yastığa koyunca uyumayı özlüyorum. Sonsuz hayallerimi , ninemin masallarındaki diyarlarda gezmeyi özlüyorum. O , zamanda kaybolan çocuk olan beni ,yere düşünce ağlayan küçük çocuğu özlüyorum. Annemin //akşam oldu haydi eve gel diye çağıran sesini .//Dizine yatıp saçlarımı okşayan nasırlı ellerini özledim.
Kimi insan mutsuz olduğu zaman özlermiş çocukluğunu, kimi insan hüzünlendiği zaman. Yani her insan çocukluğa özlem duyar. Acaba ben hangi duygularla özlemini çekiyorum yitip giden zamanda çocukluğumu