Ben en çok Aşk'a Aşık oldum

Hiçbir duygunun dozunu tutturamadım ben.
Güldüm...
Yanaklarım acıyana kadar, karnıma ağrılar girene kadar.
Ağladım...
Gözlerim şişene kadar, hıçkıra hıçkıra.
Üzüldüm...
Herkese, her şeye küstüm. Konuşmadım kimselerle.
Yalnız kaldım...
Defterimle konuştum, kitaplarımla dost, müzikle arkadaş oldum...
Mutlu oldum...
Dünyalara sığamadım, kanatlanıp uçtum.
Güvendim...
Koşulsuz ve şartsız. Sonunu düşünmeden. Kendimden daha çok güvendim bazılarına. İnsanların kötü yanlarının olabileceğini düşünmeden!
Aldandım yalanlara...
En çok güvendiklerim tarafından yarı yolda bırakıldım. İnanmıştım. Yanıldım...
Sevdim...
'Delice sevmek' deyimi karşılığını bulabilirdi benim sevgimde. Karşılık beklemeden, bitmek, tükenmek bilmeden sevdim. Aklımı kaybetmişçesine sevdim. Sevdiğimin kalbini ellerimde taşırmış gibi sevdim... Kırılmasın diye, yeri gelip kendimden vazgeçerek sevdim...
Aşık oldum...
Midemde uçuşan kelebeklerle gülümsedim. Göğüs kafesimde deli gibi çırpınan kalbime söz geçirmek için onca diller döktüm. Bir seferinde bile laf anlatamadım. Kalbimin peşine takılıp dolandım durdum. Düştüm, kalktım, bazen çiçek olup açtım... Sonra yazdım aşklarımı satır satır, sayfa sayfa. Yazdıkça daha çok aşık oldum, aşık oldukça daha çok yazdım... Ben, en çok da Aşk'a Aşık oldum...
Aşk uğruna, sevgi uğruna, hislerimin peşinden koşmak uğruna çok yordum kendimi, kalbimi. Ama yoruldukça büyüdüm, güçlendim. Öğrendim... Sakince ağlamayı, hayata küsmeden üzülmeyi, bazılarına güvenilmeyeceğini ve en önemlisi tek başıma yürüyebilmeyi öğrendim!
Ve şimdi biliyorum; mutlu olmaya, gülmeye, sevmeye ve aşık olmaya sınırlar koyamazmış kimse. Bütün kötülükleri utandıracak kadar sevgim var, acı veren duyguları hafifletmeye yetecek bir aşkım. Mutlu olmak ve gülümsemek içinse çok büyük şeyler beklemiyorum artık. Soğumamış bir kalbe sahip olmak, gülümsemek için yeterince büyük bir sebep olabilir...