Ben kimim?

Kayboldum. Nerdeyim bilmiyorum. Nasıl bu kadar değiştim hiç bilmiyorum. Sanki ben gitmişimde yerime başkası gelmiş.Ya da sanki ben daha önce hiç yokmuşum. Aynaya baktım. Bu yüz bir yerlerden tanıdık geliyordu bana. Ama bir türlü kim olduğunu çıkartamıyordum. Orta boylu,zayıf,büyük gözlü ve uzun saçlı biri. Ama kim? Bana çok benziyordu, ama ben değildim. Olamazdım. Onun gibi gözüküyordum. Ama aynadaki kişinin gözlerinde sadece hüzün vardi. Bir isteksizlik. Sanki yaşamaktan bıkmış, hayata olan ilgisini kaybetmiş gibi bakuyordu etrafına. Ona doğru yaklaştım, gözlerinin içine bakabilmek için. Birşeyler gizliydi o kahverengi gözlerinin arkasında. Daha da yakınlaştım...Artık görebiliyordum o gözlerin arkasındakileri. Küçük bir kız çocuğu vardı orda. Onu hemen tanımıştım. O bendim. Benim küçüklüğüm. O kızı görünce gülümsedim birden ve aynadaki bana benzeyen kişide gülümseyi verdi. Belli o da sevinmişti beni hatırladığına. O küçük beni, inadım inat, dediğim dedik beni o kadar cok özlemiştim ki. Bir an için tekrar küçülebilseydim keşke diye geçirmiştim içimden. Ama sonra yine bir hüzün kaplamıştı beni. Bu istediğim imkansızdı. Tekrar küçülemezdim ki. Geriye dönemezdim. Birden uzaklaçtım aynadan. O küçük beni kıskanmıştım çünkü. O an anladım ki, aynadaki yüz bana aitti. O hüzün de bana aitti. Gerçektende değişmiştim ben. Hemde çok. Eski benden geriye tek bir eser bile kalmamıştı.Kendimi kandırmışım yıllarca ben hep böyle sakin biriydim diyerek. Hayır bu gerçek değil, yalan bu. Ben inatçıydım, ben güçlüydüm, ben haklıydım her zaman. Bu aynadaki gibi biri olduğuma inanamıyorum. Değişmeliyim. Hemde hemen şimdi. Eskisi gibi olmalıyım. Yoksa geriye kalan bütün hayatım boyunca zamanımı hep beni özleyerek geçireceğim.