Beni Karanlığa Sen İttin Ya da Ben Karanlığa Aittim

Ellerimi uzattıkça güzel günlere, hep bir set çektin önüme sözlerinden. Koca surları aştım da iki çift lafına yenik düştüm hayat meydanında. Doğan güneşime perde oldun her zaman, beni karanlıklara sen ittin. Sonra da dedin, sen zaten karanlıklara aittin. Kanatlarımı koparıp uçmamı bekledin beni sürüklediğin bu uçurumdan. Denedim, atladım her defasında. Kollarım, ayaklarım kırık ama sen bakma bunlara. Benim yüreğim kırık, bundandır gökyüzünde süzülemeyişim. Uçamasam da süründüm, vazgeçmedim vaz geçmezliğimden. Bu sefer de üstün başın toz toprak dedin. Ama hiç demedin ki seni bu hale ben getirdim. Düşenin dostu olmaz ona alıştık da babası da olmuyor artık. Son demini yaşıyorum hayatın sevgisiz ve ilgisiz bir şekilde. Beni düşünmek fazla gelmiş sana düşüneceğin çok şey varken! Ama şunu unutma: ne savaş meydanına asker göndermekle padişah, ne de para göndermekle baba olunur. Vesselam. 

(Hayal ürünüdür)