Bile

Sensiz canım o kadar çok acıdı ki pansuman sevgilerde bile seni gördüm, tentürdiyotlu yaşamak gibi hep bir şifalı geldin yaralarıma ve yaralarımda kanatan sen olsan da. Sonra sordum kendime, onu mu sevdim, acısını mı?

Seni sevmeyi sevdikçe sevdim acımı. Sensiz canım o kadar acıdı ki üfledi diye sevda, aldatmak olmasın diye nefesimde üflenen yalnızlığa bile sen diyerek koşup gittim. Sen bilemez, hissedemez, anlayamazsın. Beni anla diye sevmedim ki zaten, beni anlaman için sevseydim seni, seni sevmeyi değil; anlamayı seçerdim. İkimiz de anlamadık birbirimizi, ben seni sevmek için; sen beni, asla sevmemek için… Sevmek ile sevmemek bizim yolda sen ve ben gibiymiş gibi hep karşılaşıp hep tokalaşır. Bir biz medeni olamadık. Nerede boğazlasan beni, kalbim nerede görse ve tanısa seni, nefretin düğümünde bile aşka karışır…