Bir Delinin Kuyusu

İçimdeki sabır taşında öğüttüğüm ne varsa kusmak istercesine eğildim yüzüne.İnsanlığımdan kalma son kırıntıları salıverdim dudağımın kıvrımından.Haykırdıklarım sallandı boşlukta, ben bakakaldım anlamlarını mahrem saydığım cümle yığını arasında...

Amacım yüzünün karanlığına düşmüş giz'e olan düşkünlüğümü, bir çırpıda ifade edebilmekti.Lakin, soğukluğunu hissettiğim an öyle büyük bir heyecana gark oldum ki, kanım damarlarımda dondu.Ne dönüp gidebildim ne de kalıp uçsuz bucaksız hayatına dokunabildim.

Korktum evet!

İlk kez korkmanın ne demek olduğunu bildim ve buna şaşırdım.Oysa kendi zindanlarım da büyüyen bir çocuktum.Bilirdim çoğu zaman yalnızlığın o tanıdık varlığını, özlediğim sıcak bir ten'in hayalinde.
O sakin karanlığınla bak yine yüzüme!
Korkmuyorum artık o kahpe yalnızlığın bedenimi titretmesinden, bildiğim ne varsa nutkumdan sıyrılıp gidişinden, aklımın ziyan derecesine kadar düşüp kendini kaybetmesinden.

Alışkanlık diyorlarmış bu saçmalığa.Önceleri düşüncelerinin işgal ettiği odaların boş oluşuna aldırmıyormuş insan.Gülüp geçiyormuş avuçlarına döktüğü gözyaşlarına sarılan hüzüne, her gece teselliyi bulduğu hayalin gözlerine indirdiği perde de.Sonraları ise zamanın elinde çürüyormuş duygular.Her fırsat da beden davetiye çıkartıyormuş ölüme.

Biliyor musun?

Bende alıştım geçmişime mühürlediğim kendimi orada unutup, kendi kendimin taklidini yapmaya.-Ya da yapmaya çalışmaya.-
İçimdeki şehirleri hayatıma giren insanlarla doldurup, onlarla oynuyorum şimdilerde.
Bir bir fethediyorum her birinin kalbini, sonra kölem oluyor her birinin umutları.Oyuncaklarımın hepsi onların hayallerinden ibaret.Önce yüksek kuleler inşa ediyorum onlarla, sonra o kuleleri yıkıyorum.
Artık hepsinin kaçınılmaz sonu deliliğimin kurbanı olmak.Ve hiçbiri farkında olamadan ölüyorlar kuyularım da.

Bir hayal'e göre ne kadar sıradan şeyler değil mi?