Bir Nefeslik Türkü

Marmara'dan bir barana yükselir, Balıkesir dağlarının hasretliğinden, yeşilin acısından, gökyüzünün umudundan....Hasretlik dile düşer, aşk dağların başında bir duman.Yar adı konulmamış bir mevsim.
Beşinci mevsime gebedir dilin kemiği....Zeybekler çıkar meydana ilmik ilmik işler gözlerin buğusunu yüreklerin derinliğine....

''Ötme de keklik derdim bana yetiyor!''


İki kekliğin şahitliğinde, yüreklerin acıya boğulduğu, hasretin yarenliğinde aşkın adının göğe yükselmesine bir kıvılcım narinliğin de bir acı yetiyordur. Bir derdin bin olmasına sebeptir. Gözün gördüğü her yer umarsızca yangın yerine bürünür. Dile düşer iki kekliğin boynunu büküşü acı acı ötüşü... Bir sitem doğar aniden,''İki keklik bir kaya da ötüyor.Ötme de keklik derdim bana yetiyor...''
Her yaralı yüreğin alnına işlenir.Gözyaşlarının buğusunda her maviliğin son damlasına...

Türküler işlenir her günün hatırına, zamanın gölgesine anın tam karşısına. Her kışın bir baharına umut olur. Yalnızların yüreğine su serper. Yangın yerinin resmini oluşturur. Anaların evlatlarına ninni evlatların analarına sevgi seli olur. Yeri gelir kelimeler susar. Bir tını alır yüreğini... Kış ayında tutar yüreğinin elinden götürür seni kuşların diyarı baharın adının anıldığı o yemyeşil dağların karşısına oturtturur. Hasretini azaltır bir türkülük nefesle. Şen olur dağlar, dumanı kalkar oturduğu yerden, bulutlar çekilir, güneş tüm sıcaklığıyla selama durur. Hüznün ertelenir bir umutluk türkünün heybetiyle.

Her türkü acıya bürünecek değil ya. Acı yoktur her defasında. Şenlik barındırır çoğu türkü bağrında. Duyarsın şen olursun yaşam düğün bayram yerine döner ruhun adete bir gelinlik kız endamında süzülür durur her mevsim yazdır esasında her mevsim bahardır en güzel bakışıyla....


İç Anadolu'dan bir bozlak duyarsın...

Ağırdır bozlakların rengi. Her renkten bir renk katar yüreğine. Ruhun taşıması zordur bozlak rengini. Yüreğine işler derin bir nefesin ardındaki duyguları. Dinledikçe damarlarına taşırsın buram buram ayrılığı özlemi yari ... Yeri gelir anneyi babayı bir de yüreğinden bir parça evladı.Çekersin bozlağı dünya var oldukça yüreğinin etrafına...

Karadeniz hırçın denizlerin çocuğu...

Yeşille mavinin dostluk kurduğu,yağmurla beslenen bir toprağın ezgisidir kimi zaman kemençe kimi zaman bir tulum. Güneşe hasret bir coğrafyanın, hüzünlü bulutları sarar. Karadeniz'in o güzel mevsimi. Umutlar işte burada başlar.
Yeri gelir diller Karadeniz'in eteğinde kardeş türkü olur. Dostluklar kurulur yeşilin üzerinde kardeşçe. Horonlar tepilir, sıcacık yüreklere. Şenlik gelir yüzlere başka bir tat mevsim yeşilinde Karadeniz'in o güzel yüzünün sıcağına bürünür.

Ah şu türküler !

Daha nice kalemler tükenir,nice cümleler raks eder nice yüreklerden dinlersin. Uçsuz bucaksız bir gökyüzünün diğer adıdır türküler. Her rengi her coğrafyayı her dili kapsar durur. Ortak duyguların çemberidir. Yüreklerin nazlı gelinidir.

Özümüz türkülerimizdir. Yaşanmışlıkların bire bir göstergesi,tarihler boyu süre gelen neslin kimi zaman bayramı kimi zaman yası kimi zaman da hasretliğidir. Özlerin bütün olduğu çıkarların göz ardı edildiği masumca kardeşçe sevmelerin sazın teline yaren olduğu ah şu türküler.... Anlatsam sizleri destanlar kıskanır güzelliğinizi. Ah duyayım her yer bir kez nefeslik varlığınızı. Bileyim ki unutulmuyor bu güzellikler sevdikçe seviliyor. Yarınların emanetleri ah şu ezgiler! Yurdumun muhteşem insanlarının yaşamından bin bir kesintiler.
Şairin de dediği gibi.....

?'Nerede Bir Türkü Duyarsan Otur Dinle Çünkü Kötü İnsanların Türküsü Olmaz...''

Bir nefeslik türkü tadında bir ömür özümüzle kalalım.....