bırak ki solmasın yüreğim

Yine sevda günleri, yine dalgalandı başım. Yine cemreler baharın kokusunu savurmaya başlamış. Bense ağır ağır gözlerimi yollarda bırakmışım. Sevda yollarına. Kulaklarım da bülent ersoydan dinlediğim herşeyimi uğruna ben boşyere mi verdim parçasını haykırır oldu kalbim. Her şarkının ardından yaşadıklarımızın tekrar geçiyor iyimi diyeceksin bazen, bazende öylece hissiz donuk bakışlarla buluyorum kendimi. Nedense sonu sevmeyiz. Sonlar acıdır hep. Ama her sonun bir başlangıcı var. Çiçeklerin her defasında ilkmiş gibi hayata gözlerini açmaları gibi. Hayatımızı hep ilkleri yaşıyor gibi yaşamak , Her yeni başlangıcı zevkle hayatımıza dahil etmek. Biraz daha gülerek bakmak geleceğimize. Ardımızda bıraktığımız duyguların esiri olmaktan bir an evvel kurtulmamız ve bir sebep bulmamız gerek hayata dair. Yine mi yalnız kaldı duygular, yine hasret dolu bakışları özlemek aşk uğruna. Sesini hep tanıdık bulduğumuz, ama ismini anımsayamadığımız kişiler bırakmak geriye. Sığdırabildiğimiz kadar anı bırakmak geleceğe mutlu güzel anılar. Hatırladıkça daha da mutlu olmak. Omzuna dokunacak bir elin ve o elin sıcaklığında dost kazanmak gerek. Sendelemeden yaşamak, her an bulutların arasındaymış gibi mutlu, demir gibi sağlam ve kendinden her zaman emin olarak yaşamak. Kimsenin seni çıldırtmasına izin vermeden, umursamadan yaşamak. Kıymetini bilmek sevdiklerinin, arkanda keşke demeden adım atmak geleceğine, sığınmadan yalnızlığa, geceyi , yıldızları yoldaş yapmak gerek kendine. Ufukta yükselen güneşin doğuşunu sıradanlaştırmamak gerek. Bağlanmamak. Her an elinden kayıp gidecekmiş gibi yaşamak değer bilmek gerek. Yoksa bilinmez bir boşluğun seni içine çekmesine izin vermiş olursun. Denize taş atarak, sürekli uzun uzadıya dalarak, içinde hep tükenmişlik hissiyle, yalnız, sonbaharda dökülen yapraklar gibi sararmış aynadaki yaşlı yüzüne bakarken bulursun. Bırak gözlerde kalsın herşey, bırak dudakların ismimi unutsun. Bırak ki solmasın yüreğim.