Bit-tin

gecenin şu ilk saatlerinde bir yerlerde gizlenen tek tük sancılar yine açığa çıktı.

istanbulun üzerine gülümseyen ay , yanıp sönen ışıklar , ince bir melodi tınında izlediğim mavi marmara;
yine sen varken, senleyken olan herşey yerinde ama senin dışında...

hani o bildiğim kızlardan degildin ya sen benim bildiğim kızlar nasıldı ?? yada cevabını merak ettiğin bir soruya cevap vereyim bildiğimi söylediğin kaç kız beni bu denli acıttı ??

HİÇ ,hiç sen dışında kimse bukadar acıtmadı beni.

çok yalan duydum belki çok sahte insan tanıdım ama hiç birini senin kadar işlemediğim için midir nedir bukadar sıkmadı canımı ...

alışmaya başladı zaten canımda sıkılmalara hep aşk degil herşeyi hayatın sıkmaya başladı beni.

insan geceleri daha bi kendi kendine kalıyor daha fazla düşüncelerine entegre oluyor saklandıkları, kaçtıkları elinde olmadan.

düşünüyorumda yine istemeden bana her söylediğin yalanda beni güçsüz kıldın halbuki çok inançlıydım ilkkez yada inanmaya ihtiyacım vardı sonuçta birşeylere muhtaçtım sana sarıldım ama sen bana sarılırken farkında değildin içimdeki boşluğun bunu şimdi anladım.

oysa sana bir bir anlatmıştım korkularımı sırlarımı sıkıntılarımı sana beni benim ağzımdan anlatmıştım kimseye yapmadığımdı bu yaptığım senin veya bir başkası için olmasada bu benim için inanılmazdı
çünkü teslim bayrağımdı bu sana değerini bilemedin.

bende çok içerledim küstüm sende mi dedim sende mi sustum...

demiştim ya sana keşke sevmeseydin beni ben hala seni düşünüyorum bir parça sende üzülmüşsündür diye bu yüzden bu keşkem ama sen bunu bile anlamıcak çoçukluğunla farklı tavırlardaydın.

şimdi ben birdaha senin olmayacağın bir hayata alışmanın sancılarını çekiyorum, sense yalanlarının izinde bana inat bir hayat kurmaya...

yine istanbul dert ortağım ve istanbula bırakıyorum göz yaşlarımı maviliğinde kayboluyorum istanbulun zaten bir istanbul olmalı tek şahidi bu ayrılığın