Bitkilerin Dili Olsa Keşke

Biz insanlar böyleyizdir. Eğer dilimiz, damağımız birbirine yapıştıysa hemen susadığımızı anlarız. Doğal olarak da acilen su içeriz. Bu durum, midemizden bir gurultu sesini duyduğumuzda da geçerli. Acıkma hissi uyanmıştır içimizde. Anlaşılacağı üzere temel ihtiyaçlarımız devreye girdiğinde, bir şekilde yardım isteriz. Belki de imdat diye bağırırız. İcabında şikâyet eder, illâki lehimize bir sonuç alırız. Bu da konuşmanın ne kadar güzel bir şey olduğuna işaret değil mi sizce ? Konuşup derdinizi söylüyorsunuz, bir sıkıntı varsa ortada anında çözüm geliyor ayağınıza.

Peki ya sıkıntılarını söyleyemeyen bitkilere ne demeli ? Ah onların da dili olsa keşke ! Mesela bahçede yetişen domatesi düşünün, sıcak havada kavrulmuş. Diplerine şu dökmezsek telef olup gidecekler. Nasıl biz susadığımızda suya muhtaçsak, domates de öyle suya muhtaç. Ama gelin görün , dili yok ki bunu ifade etsin. Ya da biberler, güneşin gördüğü yerde daha çabuk yetişir. Fakat bahçe sahibi biberleri gölgelik bir yerde dikmiştir. Gel de feryat etmesinler şimdi. Şikayetini bir kâğıda yazıp da elimize  veremezler. Maydanozların da ne dertleri vardır şimdi. Tahmin bile edemezsiniz. Daha böyle sıralayabiliriz örnekleri.

Ben diyorum ki, onların yerinde biz olsaydık ne yapardık acaba ? Sessiz kalsaydık her şeye, dilimiz olmasaydı, ahvalimizi kimselere bildiremeseydik. Şöyle bir empati kursak mı ? İki dakika hayali bile kurulmuyor. Ya da onlar bizim yerimizde olsa; istedikleri her şeye ulaşan, konuşabilen, hallerini arz eden bir insan. Sonuçta onlar mutlu olurdu, biz ise mutsuz olurduk. Onlar bu kez sefa sürerdi, biz ise cefa çekerdik. Yanılıyor muyum yoksa ?

30.05.2023