Bitmeyecek Yazı Koydum Adını

Sınıflara ayrıldık şairim. Kim iyi kim kötü kim yeterli kim yetkin kim boş kim dolu diye diye sınıflara böldüler bizi de, böldüler de bölmesine, en çok da bölündüler "aman bütün kalalım" diye diye.. Oysa ben şairlerin paydası şiirdir zannederdim.. (yok değilmiş..)

Kim kime tam sayı, kim kimle tekil, kim kimle eril, kim kimle çift sayı ise onu alır yanına ardışık ardışık devam edermiş yola.. Derin bir ah çeksem, o kadar çok şairin dilini dillendirmiş olurum ki..Kocaman bir vah etsem, var mıdır "vah vah" diye tekrar tekrar eden bir şair dili dilimde.. 

Ey dil ey din ey şiir ey şair eğ başını yanımdan geçerken, çarptığın her duygumu kırıp un ufak ettin sen. Oysa ben şiir aynı paydada durur zannederdim hep. Payımız farklı olsa da paydamız aynı diye avunur avuturdum, artık vazgeçtim.

Adını bildiğim bilmediğim öğrendiğim öğrenmediğim öğreneceğim nice şairlerim şiirlerim! Sanırdım ki bir kıyıda durur her şair, aynı kıyının kum tanelerini avuçlar "şiir" der, aynı suya dokunur "şiir" der, aynı göğe sarılır şiir" der, dilden dile dolanır da: "göğe bakalım" der; usta utanır mı sizi görse diye düşünürüm bugün. Bence utanmalı, çünkü maviyi de tonlara ayırıp sınıflara bölüştürdüler. Oysa ben mavinin de paydada payı olduğunu sanırdım.

Renkleri de bölüştürdüler böldükleri sınıflara şairim; kimi siyahı beğenmedi kimi yeşili, kiminin beyazı az geldi kiminin sarısı. Aldılar renkleri de tekrar tekrar sınıflara böldüler. Kendi içinde kaç kez bölündüler ben sayamadım, ama her bölünmede paydasız kaldım. Oysa ben şiiri payda sanırdım.

Tg

(ocak beş kimsesizliğe eş)