Biz Olmayı Öğrendik

Şair Cahit Sıtkı Tarancı "Affan dedeye para saydım, sattı bana çocukluğumu" demişti dizelerinde. Peki şimdi kim hangi paraya satın alabilir bizim çocukluğumuzu? Bizlerin çocukluğu ucuz diye verilip, yıllardır kira ödedikten sonra satın aldığımız elli beş metrekare iki göz odada geçmişti.
Biz küçüktük mahallemiz küçüktü,evimizde küçüktü, ama bizlerin yürekleri çok büyüktü. Bizim yüreklerimizde sevgi vardı, saygı vardı, hoşgörü ve cesaret vardı. Bu küçük bedenlerin büyük yüreklerinde; kalleşlik, kahpelik, hainlik olmazdı. Biz küçüktük; kara önlük, kısa pantolon, naylon ayakkabı giyerdik, yazın terlemez, kışın üşümezdik. Çünkü bizim yüreğimiz serin, bakışlarımız sıcaktı. Biz fast food bilmezdik, salçalı ekmek yerdik. o zamanlar servis yoktu, hatta toplu taşıma araçları azdı, biz okula yürüyerek giderdik.
Biz küçüktük ; o yıllarda eksik büyüdük, yollarda var etmeyi kuyruklarda öğrendik, küçücük boyumuzla büyük, uzun kuyruklar girerdik. Yağ, tüp, ampul kuyruklarını koşa koşa giderdik. Biz yinede sıcak soğuk demez saatlerce kuyruklarda bekler, hoş sohbet eder kahkahalarla gülerdik.
Kuyrukları severdik, hatta uçurtmalar yapar kuyruğunu rengarenk seslerdir. Biz uyumaz sırf kuyruğu var diye geceler boyu kuyruklu yıldızı seyrederdik.
Biz çocukluğumuzda çok şey öğrendik; sevmeyi sevilmeyi, sayıp sayılmayı, Arkadaşlığı, dostluğu öğrendik. en çok da Biz olmayı öğrendik.
Şimdi Affan dedeye hatta bütün dedelere para saysak çocukluğumuzu bize satabilirler mi?