Bize Ne Oldu

Ne oldu bize böyle?

Gözlerin yudum yudum içtiğim sonsuzluktu. Gözlerim ışıltısıydı hani bakışlarının. Bu failsiz ölümün sebebi nedir? Bu gidişin, bu susuşun, bu düşüşün...

Ne oldu bize böyle?

Kumrular kıskanmıştı yüzündeki tebessümü; sarılışını cenneti kucaklar gibi. Bu düş kırıklarının, bu öngörülmez fırtınanın, sevi yangınlarının müsebbibi kimdir?

İki halka düşmüş kan revan içinde aşkın orta yerine. İki öfke mağrur köşede. Ve talan olmuş bıraktığımız bütün mutluluklar.

İlk bakışımız, ilk gülüşümüz, ilk sevişimiz nerde? Nerde kırlangıçlara bindirdiğimiz gözyaşı taneleri?

Bize ne oldu böyle?

?Ömür boyu' derken memur işi gereği, bütün dünyanın ağırlığınca aminlerimiz... Bir rüyanın seherinde buluşmalarımız... Rüzgarın kanatlarına astığımız dileklerimiz... Nerde?

Susuz kaldı sevgili bütün kurnalar, bütün çiçekler boynu bükük; sonbahar öldürme telaşında.

Gecelerimde zafer takıydın, suskun kelimelerimin eş'arı. Tercüme edemiyorum intiharını kelimelerin. Yüzündeki zemheri akislerini ısıtamıyorum.

Bize ne oldu böyle?

Mihman mıydı aşk dallarımızda, efgan mıydı yapraklarımızdaki çiğ? Fırtınalar görmüştük, aysberglere vurmuştu bedenimiz. Yıldırım yağmurunda yine de sevmiştik. Bu anafor ansızın çekti. Ansızın vuruldu umut kalbinden.

Mevsimlerde sensizliğin hicranı, gözlerimde vuslata erememenin giryanı var sevgili. Hüsran bulutlarına binmiş, o en sadık aşkı arıyorum karlı dağlarda.

Bize ne oldu böyle?
Kanlı bir meydanda iki amansız düşman; iki mızrak hedefinde kalp... Tahtımıza oturmuş sevgili bir bezirgan. O çılgınca sevilmelerin diyeti firak. Ayakuçlarımızda uçurumun sinsi gülüşü...

Hadi artık, ölüm için son kez vuruşalım... Bir daha yaşamamak üzere birbirimizi... Çek ve vur ihanetin esiri kalbime. Aç vurayım rotasını yitirmiş göçmen kuşunu... Vurdum... Öldüm...