Boğazıma Kadar Geliyor Yalnızlık

Ve şu an hayattan nefret etmemek için çok az nedenim var. Sağlığım, sevdiklerimin sağlığı...
Bunun dışında her şeyden nefret ediyorum. Tutunacak dalım kalmadı. Aldığım her nefes ağır geliyor. Birilerine bir şeylere boşu boşuna değer verdiğim için pişmanım. Pişmanlığın işe yaramadığı bir evrende yaşıyorum. Konya'dan bıktım. İnsanlarından da... Defolup gitmek istiyorum bu lanet şehirden. Havasına ayrı, suyuna ayrı, insanına ayrı öfkem. Bi kutu antidepresan üzerine üç paket sigara içsem, benden olmaz. Bi halt olamam ben!
Bileklerimi kessem ve aksa yalnızlık... Annem gelse ve tutsa ellerimden...
Yapmak zorunda olduğum şeyler çıksa aklımdan, uyusam gecelerce. Günlerce uyanmasam. Ve arkadaş sandıklarım, kendimden feda ettiklerimi sunsalar önüme. Eksildiğim gibi tamamlansam. Aldıklarını geri verse Konya, Ankara, İstanbul. Büsbütün yeniden başlasam.
Yıllarım gitti. Çok sınav geçirdim. Hep savaş verdim kendime. Tam dedim iyiyim artık, tekrar sendeledim. Toparlanmam çok uzun sürüyor. Düşmemse çok kısa... sevmem çok uzun sürüyor. Vazgeçmem çok kısa... boğazıma kadar geliyor yalnızlık ve sonunda kırıyor bir yerleri. Ben kendimi bıraktığımda bir de bakıyorum ki kimse tutmuyor beni...