Buçuk

      Ah şu acıyan kalbimin tahterevalliye binişi! Nasıl da seviyor hortlak geçmişini, her gecenin o gecelere makas attığı öksüzlükte saat hep acıya kin, hatıralara nefret buçuk. Ah şu acıyan kalbimin belirsizliği bir türlü itemeyişi! Yutkunması nasıl da zor boğazımın mühürlü durağında, otobüsü hep kahkahaya bir dakika kala kaçırıyor. Ben, beni anlatmakla yükümlü; ben, bana suskunlukta hükümlüyüm.

Ah! Şu acıyan kalbimin dönme dolaptan bir türlü inemeyişi! Balonlara hasret, uçurtmalara hep uzaktan bakışı… Nasıl da seviyor kendine acımayı, her günün sabahında kendine dikiş attığı sancılarda saati hep muallaklara kin, haftalara bilinmezliği buçuk.

Ah şu acıyan ayağımın nasırlarıyla yürümeye çalışışı! Koşmalara hasret, adımlara korkak ve hep kendine basışı… Nasıl da seviyor durmayı, her turnanın gözünde bir avcıyken parmakları; kendine yük anlarda saati hep yönlülüğe kin, yorulmalara nefret buçuk.

Vazgeçti kalbim; gözlerime baktığı tanımazlığın hangi sicimiyken yağmurları; kendiliğimden…

Vazgeçti, kendim olamamanın kaymak gibi sürülen en saygıdeğer sürgünlüğünden.

Nereye pranga alafranga oluyorsa oraya alaturkaydı atmayışı kalbimin…

Ah! Şu acıyan kelimelerimin ense tıraşı! Her gece o gecelere giderken suskunluğa maruzatı olan öksüzlükte saat hep acıya sat, mutluluğa nefret buçuk.

Nerede peki anahtarı mutluluğun; hangi şahidin cebinden çalmalı da şahit olmalı kahkahalara?

Ah! Şu acıyan boynumun bir türlü hayatı bütünüyle dönemeyip sadece acılı tanrılara kuşbakışı; Saat safranı katran ve demli çayları nefret buçukken…

Şimdi iznim bana tayyardan müsaade…

Fakat ne mümkün?

Kinli yağmurun durmayışı…

Sesteş gidişlerde kayıp aranıyor telaşı…

Ben, bana nispet gergef mutlulukların isimsiz sokağıyım.

Noktayı koydum, umurumdan kin; varlığımdan nefret buçuk…