Buruk Bir Teşekkür

Bana hayal kırıklığı yaşatan herkese binlerce kere teşekkür ederek minnetimi belirtmek istiyorum.Sizler bana bunları yaşatmasaydınız bu kadar tecrübeyi nasıl edinirdim? Yaşadıklarımdan ders çıkarmayı bu kadar kolay öğrenebilir miydim ? Nasıl anlardım insanların kendi menfaatleri için beni kullanabileceğini ?Ve gün gelip kendi menfaatleri için beni bir kalemde silip atabileceklerini ...Kardeşim , dostum ,kankam dediğim yıLLarımızı geçirdiğimiz , her şeyimizi paylaştığımız insanların kendileri için aramıza mesafeler koyabileceğini nasıl anlardım.


Bunları düşünürken mücadele gücümün sınırlandığı duygusal dünyamda bir başıma kalıyorum.Bana yapılan ama benim hak etmediğim onca şey aklımın duvarlarına çarpa çarpa yankılanıyor.Beynimin içi boşalıveriyor bunları düşününce.Benim onlara verdiğim değerle , onların bana verdiği değeri kıyaslayınca aradaki uçurumları gürüyorum ve duygularım amansızca savaşmaya başlıyor.Hak etmediğimi düşünüyorum.Yüreğimin derinliklerinde bir yerler ağlıyor.Sonra , soyut bir alemde bütünleşiveriyoruz.Anlam veremediğim duygular çörekleniyor kalbime.Ve etrafıma duvarlar örerek bir süre kimseyi yakınıma kabul etmiyorum.İçimde iyice düşünüp taşınıyorum.Ve sonra kendimi daha fazla üzmenin bir anlamı olmadığını düşünerek bana yapılan haksızlıkları ve atılan kazıkları sindiriyorum.İçimdeki ıssızlığım git gide çözülüyor.Atıyorum yavaş yavaş kırgınlığı üzerimden .Dayanma gücümü daha fazla zorlamanın bir anlamı olmadığını düşünüyorum.Zaten onlar kazık atarak bana verdikleri değeri göstermediler mi ?Bana ne kadar bağlı olduklarını , beni ne kadar sevdiklerini ,tüm güzel şeyleri karanlık kör kuyuya atıp oraya hapsetmeyi göze almadılar mı ?


Kapanmamış parantezler kalmadı artık .Ama genede merak ettiğim bir şey var .Yaşanmış güzel şeyleri geride bırakmanın ince sızısını hissetmiyorlar mı yüreklerinde ? Ne ara bu kadar taşlaşmış yürekleri.Genede bana yaşattıkları hayal kırıklıkları için teşekkür ediyorum.




Merve Bacaksız