Buzul Kent

Yalnızlığın Ölümü

Tellere takılı uçurtma dans ediyor gibi kucaklıyor ölümü rüzgâr gürültüsünde... Yavaştan ahmak ıslatan yağmurda ıslanırken ve ölürken; kökleri bir çocuk avucundayken;yüzünde gülmekli bir gözyaşı sağanağı... Serçeler yalın bir duanın resmini çiziyor mavinin ortasına,halka halka yüzüyorlar derininde.... Gök/yüzüm/ün ortasından bir ırmak geçiyor, gözlerimin güleç yüzlü balıklarının alınyazısı kanıyor dudaklarımda. Yalnızlığım buzullaşmış-donmuş bir kenti kuşatıyor.

Sesinin ezgisi insan bağırışlarına karışırken; otomobillerin kalabalığında, adımlarının sesinde ,gözlerinin karasında kararlılığın... Ve sen gülümsemenin ardında bilge bir kalabalığı dinlendiriyorsun....12 haziran 2015 -by apieceofrose-G.A.