Can kanar

Bıraktırdım çalışmayı kalemime neden yazsın yanılsamalar yanlışlıklar ülkesinde çizmeyi.Bu son çizik bıraktığım üstüne benim kadar, senin kadar, onun kadar yalnızlığa. Avarelik daldığım hayalime uyandım. Ansızın bir bakış durdu tepemin haşlanmış çiziltisi, uymayan kalpleri yakınlaştırırsa, güneşin haşmeti çıkmaz ki bir an olsun dışarı.

Kalleş yaşamın araladığı kapıda küçük bir çocuk. Elindeki mendiller umudun yumuşak ama aynı zamanda su görse erir gider küçük gözbebeklerindeki gibi bisiklet sevdasına titreyen evde dayak, uykusuzluk ve farelerden öte gidemeyen bir yirmi beş kuruş. Yanmış bedeni, ateşin darmadağın ettiği gelişmemiş, çalımsız kemik torbası vücudu nasıl dayansın bi de soğuk şubat ayının devrimselleşmiş o haşin, ürkek, bir o kadar da şükretmeyi gerektiren o havasına, nasıl dayansın.Kaç yalancı kış, bahar...Adı Bahar mıydı, can paresi, ana ciğeri, baba yüreği.Umutları mı söndü fersiz bakan o kömür karası koskocaman simsiyah gözleri. Vurulmuş ayağından, sekiyor, halifesi insan tarafından horlanan, güçlü güçsüz dünyadan nasibini alan güçsüz, yetim, aciz yaratıklar.

Gökyüzü yıldızlar yerin dibinde, dibin dibinde küçücük ay parçası. Ağaları beyleri, geçmişte mi bıraktı kötü günlerini, yeter artık feryat et ki duysun dağ, taş, pahalı lastik pabuç. Can kanar, kan kanar, dizin kanar, kaldıran yok yol ortasında çekişen can.Adı Can mıydı, kimin canına dokunmadı bu ilgisizlik abidesinin üstüne pisleyen kargalar, kuşlar.Kendini yarala, yan yanasın ama çok ayrısın dünyadan. Hep kendi dünyandasın. Ama hiçbir şeyi yok, halbuki en zenginimiydi hepimizden.Toplumun hor görüleni fırsat verilse nolurdu.Klas elbiseli amca, vermez misin üstünden bir kürdan...