Canım Sevgilim

Canım Sevgilim,

İlk mektubum, isteğim dışında ilk ayrılığımdaydı bulunduğun yerden.
Hayalini beynimde, yüreğimde götürmüştüm.
Onunla yüz yüze konuşuyordum zaten.
Orada kalan sana ise mektupla ulaşabiliyordum.
Birken, iki olmuştun.
Yüreğimdeki seni aramadan buluyor, orada kalan senle örtüştürüp, özlemimi gidermeye çalışıyordum.
Yanıtlarını, gözü kapalı, kulaklarımla okuyordum.
Sesin, dalga dalga yayılıyordu bedenime, ruhuma.
Bir daha ayrılmak mı, tövbe ediyordum.

Yeniden kavuştuğumuzda, senin yanında bile seni özlüyordum.
Bunun bir alışkanlık olmasını değil, yaşam biçimi olmasını istiyordum.
Yatak odasını, mutfağı, ayak bastığın her yeri mektuplarla donattım; güller serercesine.
Okumaya gerek olmadan, seni çok seviyorum dediğimi ezbere biliyordun.

"Sevgililer Günü" de neymiş ! Sensiz geçer mi ki bir saniye ?
Haftalar, aylar, yıllar az gelirken sevgime, ömür boyu bile yetmezdi ki.
Mahşerde de birlikte olmak için, Yaradana dua ediyorum:
Önce ben öleyim de seni beklemenin tadına varayım. Sen, ölümsüz olarak gel bana.

Varsın, "dinozor aşkı" desinler, iletişim çağındakiler.
Benim bildiğim bilişim, salt seni bilişimdir.
Varsın yadırgansın ucu yanık, ağzında zarf olan güvercinli ve ok saplanmış yürek resimli,
manili, kokulu,dudak izli mektuplar.
Hep merak edelim ama acı haber almayalım hiç.
Postacılar da posta kutuları da sevinsinler.

Ölüm döşeğindeyken, elini tutup, avucunun içine işaretle yazacağım aşkımı; izi silinmeyecek.
Seni seviyorum ışığım, gölgem, evim barkım, çoluğum çocuğum, varım yoğum !
Seni seviyorum iki dünyam ! Canım ! Ruhum !
...