Çıkmaz Sokak

Yalnızlık; duvarları acıyla örülmüş bir evin, içi hatıralarla dolu bir odasına kapanıp hayata küsmekti. Bunu bana hayatımdan çekip giderek sen öğrettin. Çünkü sen hayatımı renklendiren, ona anlam katan, mutluluğun ta kendisiydin. Çünkü sen aşktın. Bütün ömrüm boyunca beklediğim ve tam bulmuşken kaybedip, yine bir ömür boyu bekleyeceğim tek insandın...

Gittin.

Senden sonra kendimi yangın çıkmış bir ormanda sığınacak bir yerler arayan bir kelebek gibi hissettim. O yangının çıkardığı dumanlar arasında nefes almaya çalışan, çaresizce boğuşan bir kelebek gibi. Meğerse yanan içimmiş. İnsan içini terk edemiyor, içinde yaşayan ne varsa bırakıp gidemiyor. Kurtulamıyor kendi yangınlarından, çıkamıyor küle dönen ormanlarından...


Gittin.
Bir gün gelecekmiş gibi,
Ama aslında hiç bi'gün gelmeyecekmişçesine...

Gittin.

Şimdi bunu kabullenmeye yetmeyecek bir ömrün akıp giden zamanını ölürcesine yaşamaktan başka hiçbir şey kalmıyor bana. Şimdi çay bardağını avcuma alırken bile değen sıcaklıkla ellerini hatırlatan bir iç ağrısı kalıyor sadece bana. Şimdi bana, çalan her şarkı bir cenaze marşı gibi, adının geçtiği şiirler, filmler ve roman kahramanları birer katil gibi geliyor...


En kötüsü de artık aramızda kötü bir şeylerin bile yaşanmayacak olması. Acının bile seninle yaşanınca bir anlamı vardı, bir değeri, bir ederi vardı. Aramızdaki mesafeleri bile alıp gittin, bana sana gelecek bir yol bile bırakmadın. Oysa sen kalbimin çıkmaz sokağıydın, öyle soktum seni kalbime. "Çıkmaz" dedim. Bilmezdim kalbimde kalıp, hayatımdan çıkıp gideceğini. Beni lüzumsuz bir şeymişim gibi terk edip, sonsuzluğun kaybolmuş şehirlerine göçüp gideceğini, geri dönmemek üzere, bir daha hiç olmamak üzere... ama hep varmışcasına, bir yanımda, bir yarımda, bir yara gibi hep kalırcasına...

Gittin.


aşk mı?
benim seni kalbe almam,
senin beni kaale bile almamandı.

Hepsi buydu!