Çıkmaz sokakta ölüm

Ayrılık ölüm gibi bir şey, terketmek ise öldürmek demek. Birkaç satır bir şeyler karaladım da... Sonunu getiremedim derler ya hani, ben ortasını bulamadım. Başı şöyle;

Sen kendini öldürebilirsin,
Beni de öldürebilirsin,
Senin içindeki beni de öldürebilirsin,
Ama benim içimdeki seni öldüremezsin.

İşte bundan sonrası düğümleniyor. Aslında sen benim içimdeki seni de öldürebilirsin; kendinden nefret ettirerek. Benden ayrılmayı kafana koyduğun andan itibaren amacına ulaşmak için yaptığın da bu zaten. İşte ben senden ayrılarak senin bu amacına ulaşmana engel oldum. Yoksa sen öldürmeye devam edecektin, ta ki öldürülecek bir şey kalmayıncaya dek.
Peki, ben seni bırakıp gitmekle birşeyleri öldürmüş oldum mu? Evet; kendimi. İntihar gibi bir şey bu. Aslında intihar da değil, ölüm orucu gibi bir şey. Yavaş yavaş ölümün gelmesini beklemek gibi... Yani, senin beni öldürmene engel oluyorum, kendi kendimi de öldürmüyorum, ama öleceğimi bile bile bir işe girişiyorum. Hikayenin sonu da şöyle oluyor;

Kalbime vurup ta hançeri,
Beni öldüren sen değilsin,
Beni sen değil,
Senin yokluğun öldürdü.

Yapacak hiç bir şey yok. Ölüm kaçınılmaz. Tıpkı insan hayatında olduğu gibi.
Ancak ölüm herşeyin sonu demek değil. Ölüm demek, yeni bir hayatın başlangıcı demek.
Vaktin birinde Allah'ın veli bir kulu, okuduğu hadis kitabında, şu sureyi okuyanın ömrü uzun olur mealinde bir hadis-i şerif'le karşılaşır. O günden itibaren o sureyi her gün okur ve ömrü uzun olur, bir türlü ölmez. Bir gece rüyasında nur yüzlü biri ona, niçin bu dünya hayatını bu kadar çok sevdiğini, bu dünyadan ayrılmak istemediğini sorar. Biz bütün cennet halkı senin gelip bize katılmanı bekliyoruz, der. Allah'ın o veli kulu da o sureyi okumayı terkeder ve ölür.
Ayrılık ölüm olsa bile, bazen ölüm sanıldığı kadar korkunç değildir. Mühim olan, öldükten sonraki hayatının bu dünyadaki hayatından daha iyi olup olmayacağıdır.
Bazen gittiğin yoldan geri dönmek icabeder. Bu senin dönek olduğunu değil, o sokağın çıkmaz sokak olduğunu gösterir.