Çocuk Kalabilmek

 Her insanın insansa insan ve doğaya olan saygısı vardır . Büyük,küçük,orta yaşlı yaşlı, zenhin fakir...grupları genisletmek mümkün .

  Ama bir de çocuklar var ki; hangi gruba,hangi duruma ait olurlarsa olsunlar onlara sevgiyle yaklasiyor insan.Kalpleri bedenleri her seyiyle küçük canlardır onlar.Bilmeseler bile her olaya karışıp düz mantikla yorum yaparlar. Büyümeye çalışırlar her aşamalarında. Bilseler bilmenin bazen de kirlenmek olduğunu...bilmezlerse de bilenlere yem olacakları korkusu...ikilemin bile farkında olmadan karışırlar hayata.Doğru yanlış ayırt etmeden önce öğrenme çabalarıyla başlarlar.Sonra yaşlar büyüdükçe ayırım yapma yetilerini geliştirirler.Yıllarca büyümek icin uğraşırlar, zamanın onlara da aynı muameleyi yapıp günü gelmeden onları bu şekilden baska şekile sokmayacağını bilmeden.O yıllar geçip de büyüdüklerinde bu guzel halkerine bir daha katılamayacaklarını göremeden isterler.Büyümek için yemek,süt içmek ve dua etmek bile vardir onların programında.Yol hep ileri doğrudur. Geçmişleri o kadar azdır ki, dün yoktur hafızalarında.Ama deneyimlerinin izi yansır davranışlarına; elini ateşe yyanlışlıkla değdiren bir çocuğun ikinci kez ateşe yaklaşmaması gibi.

   Fırsatınız olur mu bilmem,arada bir kulak verin onlara.İki çocuk bir araya geldiğinde konuştuklarına bir bakın. O masumiyetin en doruk halinden bakın bir de konuya nasıl yaklaştıklarına.Nasıl doldukları enerjiyi harcamak için her yere merakla tırmanıp, her çekmeceyi içinde yaşamın sırrının bir parçası da buymuş gibi açıp bakıp ve dağıttıklarına .O dağıttıkları eşyadan öte,  akıllarında toplayıp bir araya getirdikleri sonuçlardır önemli olan aslında. Ne çıkarımları vardır onların bir görsek.Kalpleri sanki avuçlarında, niyetleri dillerinin ucunda.Sır olmaz hic bir sey o minik bilim adamlarının hayatında.

  Her şey bir yana,onca büyüme çabaları sonucunda gelinen nokta hep aynıdır ne yazık ki.Doğanın değişmeyen kanunları ve büyüme aşamasının tamamlanması. insanın dünyadan haberdar olup o bitimsiz telaşa eklenmesi.

   Keşkeleri biz çağırıyoruz bu hayatta. Daha en başta çocukluğumuzu biz bitirmeye çalışıyoruz ve çocuklarımızın çocuklukları bitsin diye biz uğraşıyoruz. Sonra da çocuk kalsaydık, daha fazla o halde kalsaydık diye ağlaşıyoruz zaman zaman.

  Şimdi istemez miydik o bitmez tükenmez enerjimizin olmasını ve her işe koşarak atılabilmeyi. Cesaretli olup bilmeden ssdece hedefinize odaklanarak yürümeyi...

 Çocuk olamayız artık imkansız, hiç degilse bir parça cocuk kalabilmemiz ümidiyle.