Daha On Altısında Bedenim (Hayata Dair 3)

Çok saygı duyduğum: Ey sevgili hayat;

Affına sığınarak başlıyorum kuracağım tüm cümlelere. Bilmiyorum neden bu kadar ağır oluyor sevginin bedelleri. Ödemek istiyorum her seferinde fazlasıyla. Ödeyemiyorum. Gerçekler taşınmaz hale geliyor zaman zaman. Bu sefer de taşıyamıyorum. İşte tüm bunlar yaşandığında usanmadan lanetler yağdırıyorum. Biraz pişmanlık oluyor sonra yüreğimde ama zamanı da geriye maalesef ki alamıyorum.

Ne gündüzüm ne gecem... İkisinde de içimdekileri uyutamıyorum. Tebessümlerim kederli oluyor, kahkahaları ağlamaklı. Kimseye anlatmıyorum daha da doğrusu anlatamıyorum. Çünkü biliyorum sonrasında yaşanacakları. İşte bu sebeplerle ben sadece gönlümü dinliyor, yüreğimi tartıyor, sonrasında da kalbimle durum değerlendirmesi yapıyorum. Sonucunda hep yalnızlığımla gözlerimi kapıyorum bir daha hiç açmama ihtimaline rağmen.

Çoğu anım kederli geçiyor. Sevmeme rağmen sevilememenin, yarım bırakılmanın, yalnız bırakılmanın acısını hissediyorum kalbimde. Çok üzülüyorum sonrasında. Zaman geliyor hıçkırıklarımla karışık gözyaşlarım yağıyor yüzümde ki kaybolmuş gamzeme. Her şey işte o saniyeler de anlamsız, bomboş, gereksiz geliyor beynimde ki tüm hücrelerime.

Tasarlanmış ayrılık satırlarından çıkıyor kurduğum cümleler. Gözüm doluyor, yutkunamıyorum. Kolay değil ki tüm bu yaşadıklarım. Daha on altısında tam olarak genç bile değilken bedenim bunları taşımak zorunda kalıyor. En çokta bunun için haykırıyorum mutsuzluğumu.

En sonunda birazcıkta olsa anlayabiliyorum tüm bu yaşanmışlığı. Benliğimi alp götürmek istiyorum karanlık geçmişimden. Aydınlık yarınlarımı bekliyorum düşünce dizi kanamış küçücük bir çocuğun yardım beklemesi gibi. Biraz kendimden katıyorum üzülürken gördüğüm her kişiye. Ben beni bilemezken çoğu zaman ona o olmayı öğretebiliyorum kalbimin sürekli kanayan yarasına rağmen

Daha on altısında bedenim. Ve hep öyle kalacak sürekli kanayan yaralı kalbim...