Değerimi bil!

Çırılçıplak şehirlerde vatansız hasretler dolduruyorum yüreğinin en ücra köşelerine senden habersiz. Belki duymuyorsun! Sadece düşlerinde yaşadığın kalabalığın arasından çaresiz yalnızlığımın haklı savunuşlarını.

Belki de...
Umudum var sadece. Hala bu şehirde solumamın sebebi belkilerimden ibaret umudum. Ruhun sıkıldıkça ışıklardan, kalbimi kaplayan karanlığına sığınıyor sen farkında olmadan. Belkide benim ruhum sıkıldığından. Kalbim sendeyken ve yitiriyorken yavaş yavaş aklımı, geriye bilincimin son demlerini yaşadığımı görüyorum. Bilmediğin tek şey kalıyor geriye ey sevgili: Ben yaşadıkça ve her yalana kandıkça sen var olabiliyorsun. Unutursam öleceksin ki o denli yoğun yaşıyorum seni.

Değerimi bil!