Doğaçlama

Şu an canım hiçbir şey yazmak istemiyor. Aklımda yazacak bir şey de yok. Ama bir başlayayım yine de yazmaya. Hani laf lafı açar derler ya. Şu an belki aklıma bir şey gelir. Laf lafı açamaz şu an. Çünkü sadece ben varım. Yanımda ikinci bir kişi yok. Herkes odasında, ya televizyon seyrediyor, ya bilgisayar başında. Ehh artık evler böyle. Herkes kendisi takılıyor. Ben şikayetçi degilim. Her zaman kalabalık bir ailem oldu benim. Biraz yalnız kalmak iyi geliyor. Yazmak için, yalnız kalmak gerekiyor.
Kedimiz ara sıra apartmana çıkıyor. Çıkınca aradaki camı kapatıyorum. Orası alçak atlayabilir dışarı. Ben kapatıyorum, yukarıda oturan, apartman sakini komşu açıyor tekrar. Ben kapatıyorum, o açıyor. Üstüne üstlük, elli kere merdivenleri inip çıkıyor. Beş kere zaten camiye gidiyor. Her apartmana çıktığımda onunla burun buruna geliyorum ve ona "Merhaba" demekten bıktım. Bizim apartmanda sadece sekiz daire olunca, herkes birbirini tanıyor ve selam veriyor.
Camı ben kapatıyorum, o açıyor. Oradan apartmana yabancı kediler de giriyor. Biz kapıyı açtığımız an, bizim kedi dışarı fırlıyor. Bir kere apartmana girmiş olan bir kediyle bizim kedi kapıştı, zor ayırdık.
Yani yukarıdaki apartman sakini komşuyla aramızda böyle bir pencere açma, kapama polemiği yaşıyoruz. Şu insana bir söylesem, açmasa camı diye düşünüyorum ama bu seferde benimle daha çok inatlaşır diye korkuyorum. Kimseyle kavga etmek, kötü olmak istemiyorum.
Sonunda dayanamadım. Bir gün, "Beyefendi, siz neden sürekli bu camları açıyorsunuz? Artık havalar soğuk. Oradan bize çok soğuk geliyor, evler ısınmıyor!" diyebildim. Diyebildim ama uzun uzun sabır gösterdikten sonra, sürekli onun açtığı camı kapattıktan sonra.
Ben kapatıyorum o açıyor. Yukarıda kendi katlarında da cam var. Orayı açsalar ya. Hem her katın camlarını neden sürekli açıyor!..
İşte bu düşünceler içindeyken ben, ona açmamasını söyleyebildim.
Hemen savunmaya geçti. Apartmanın pis koktuğunu söyledi. Hiç bana koku gelmiyor. Bütün camlar açık olunca, hem çok soğuk oluyor, hem başka kediler giriyor, hem de bizim kedi, çıktığı gibi camlara gidiyor.
Biliyorum o insanlar kedi de sevmiyor. Bir gün, kedime ve bana alaycı bir tavırla baktığını fark etmiştim.
Kedimi sevmeyenleri, bende sevmiyorum.
Artık camı açmıyor o kişi. Rahatladım. Ama bana çok kızdı. O gün söylene söylene yukarı çıktı. Çoğunu anlamadım.
Apartmanlarda yaşamak çok zor ama önceki gün, haber programında, tarla yüzünden, bir köyde kavga çıkmış. Hatta bir kişi ölmüş.
Ben kapattığım an, hemen arkamdan aylarca o camı açtı apartman sakini komşumuz.
İnanamıyorum!
Bütün bir yaz benimle inatlaştı!
Bugün yazacak bir konum yoktu. Canım da yazı yazmak istemiyordu. Sonra, bizim apartman sakini komşumun yaptıkları geldi aklıma.
Umarım bu yazıyı okumazlar. Facebook kullanıyorlar mı bilmiyorum.
Okursalar da, okusunlar!..
Hatta dilerim okurlar!
Okusunlar!..
Sevgiyle kalın