Durak

Ağlamayı unutan gözlerimle sevmeyi unutan kalbim geçmişin arasında bir yerde sana rastladı. En çok, en derin, içten ve en acılı seferim sendin. Sırtını dönerken aşk yolunda bana, sırtına dokunmak ellerimin şükür mabediydi...

Üzgün, yıkık, kırık ve en deli aşk yolculuğum sendin. Duraklarda durup yolumu şaşırdığımı, bazı zamanlar da bulduğumu sanıp ben yine hep sende müsait bir aşk yanlışıydım. Baktım, yol yoktu; yalnızlık çoktu, sen biter, ben biter, biz sözde mağduriyetler mahsunluğunda karşılaşırdık ama aşk hep bizi birbirimizden ya önce, ya sonra indirirdi yollar dize gelmek istediğinde...

Şimdi, hareli payeler biriktirdim mülkiyet hakkı kırık dökük kalbimle; buğulu gözlerime...