Duydum ki Duyamamışsın

Hava serindi sanki? Deniz masmavi sularını varlık ile yokluk arasında medcezire tabi tutarken bu şehri dinliyorum. Martılar, aşıklar, aşklar ve bir tutam sen... Beynimi kalbimde yoğururken rüzgar ile perçinlenmiş saçların, içinde fesat barındıran mavi gözlerinle yakamozun ortasında bana bakıyorsun. Hatırlar mısın bilmem kayaları okşayan dalgaların ritminde söylüyordum sözümüzü ?seni seviyorum? martılar da bize eşlik ediyordu.

İlk serenadımı yosun kokusuyla perçinleniş ılık bir havada, mehtabın kalbimizi yıkamasıyla sunmuştum. Sen bana uzun uzun bakardın. O anki gözlerinin ışığını doruklara çıksam da yaşayamazdım. Sen benim için bir kağıt, sadece seni yazmaya teşebbüste tükenen bir kalem ve en estetik ifadeleri yakalatmak için beni yontan üstattın. Aşkınla yaktın, bakışınla ağlattın, ruhunla yazdırdın.

Şimdi ağaçları sorguluyorum.?Onu gördünüz mü?? cevap yok. göğe kaldırıyorum başımı bir çığlık oluyor sualim ?Nerdesin?.Bilmem nedendir her sabah kalkınca yankılanıyor nadide sesin. Tüm aşklaradır sitemim ?kiminlesin?...cevabını merak etmeden soruyorum.

Ne yapayım söyle. Sen yoksun ya felsefe çok. Kendimi kendimle avutuyorum bu yolla. Bu yol karanlık bu yol yolsuz, yolsuzluk bol, bolluk yok, yokluk var. Sen varsın, ama yoksun, yoksunum.

Duydum ki duymamışsın bu halimi,duyamadım ki duyabildiğini,duysaydın duyurduğumu belki gelirdin.Demek ki dinlemedin,en iyisinden duyamadın beni...

14.01.2009 Çarşamba