Eksik Cümleler Var

Tren kalkıyor. Bilmediğim bir şehre gidiyorum. Belki şehri ikiye bölen ırmaklar var içinde. Belki de aşıkların el ele tutuşmaktan korkmadığı bir şehir..

Yolculuk bitsin istemiyorum.İnsan; sevmezmiş sonu olan duyguların bitmesini... Belki tren bu yüzden yavaş gidiyor. Duygularım, geride bıraktığım şehrin ağırlığını almış gibi..

Kendimi telkin etmeyi başarabiliyorum böyle durumlarda. Hayatın ta kendisidir, bu karmaşa içinde kördüğümü çözebilme başarısı. Belki de başarı sayılması, evrenselleşen dünyada kaybedilen kimliklerin genetiğinde var oluyordu..

Düşündürüyor beni..!

Bir gece önce aşkın dünyalara sığmazken, gerçekler ise güneş doğar aydınlık ile gelirdi. Anlardım ki dünyalara sığmayan aşkın sabah güneşi ile gözü kör ediyordu. Nereye gittiğini bile anlamazsın böyle zamanlarda. Üstelik tren biletini bile nefret almıştır...

Hafifçe başımı cama yaslamak istedim..

Sanki çocukluğumun üstüne basmış gibi bir anda sıçrayarak kalktım. Dışarıya bakınca sadece geçmişten bir kaç kare yansıdı tren camının üstüne.

Dumanlı trenler uğurlardık, içinden tren geçen şehirlere..

Tıpkı içinde memleket geçen türküler gibi..

Üstüme bir yük çöktü, daha bir sonra ki istasyona varmadan... Belki de çoktan varmıştık, varmak istediğimiz şehirlere... Farkına varmadan!

Bizi tek ayırabilecek çizgiler çekmiştik fiziki haritalar üstüne... Tren tam o çizgiyi geçerken anladım.

Düşünsene şimdi bile geçmiş zamanı kullanırken dünya değişmiş gibi kullanıyoruz.

Sen orada, ben burada. Yani ikimiz aynı cümlede, sen yine başta ben yine sonda. Üstelik ayrı olduğumuz tek cümlede. Orada ve burada..

Neyse.

Tren yavaşlıyor..
Başa dönelim. Eksik cümleler var demiştik. Ne kadar anlatırsam anlatayım gittiğim yerde sen varsın.

İster tren yavaş gitsin ister hızlı. Eğer beni karşılarsan ve cama yaslanmış uyuyorsam, tren camına vurma. Orada sana çocukluğumdan izler getirdim..