Elimde Kırık Bir Kalp

Geceydi. Issız ve sessiz bir gece.Kimsecikler yoktu ortada.Belki evlerinde uyuyorlardı.Belki de uyanıklardı.Yine de kimse dışarı çıkmak istemezdi.Yağmur yağıyordu.

Damla damla, küçük seslerle yere düşüp dağılıyordu su taneleri.Hayattan kopmuş insanları iyice yerin dibine sokmak ister gibi üstlerine bir başka baskıyla yağıyordu yağmur.Tüm kirlilik, tüm pislikleri temizlemek ister gibi yağıyordu.Dolu dolu...Kimileri hayattan mutluydu.Çünkü yanlarında elini tutabileceği, bu yağmurda yürüyebileceği bir sevdiği vardı.Bu anın tadını çıkarıyorlardı.Uzaktan baktım da gerçekten bu karanlıkta onların tek ışığı birbirleriydi.Kapattım gözlerimi.Kapatmasam da farksız.Çünkü yine benim karanlık bir yolum vardı artık.


Hayat garip.Demişler ya ne şairler ne ozanlar.Hayat ne garip.Bir kaç saat öncesine kadar nur içinde ışık içinde yürüyordum bu yağmurda.Şimdi kendimi kendi kazdığım mezarımda hissediyorum.Mezar adı konsun konmasın.Yinede yalnızım.Kimse yok benim için yaşayan ve kimsenin kalbinde yokum ölesiye.Oysa o kadar çok isterdim ki olmayı.O kadar çok isterdim ki onunda benim kalbime sığmasını.Olmuyorsa, gittiyse ve gelmeyecekse bir daha.O kadar çok isterim ki ölmeyi.Onun nefes aldığı bir boşluktayım.Ve onsuzum.


Ne büyük bir sevdamız vardı.Çok uzun değil.Bir kaç saat öncesine kadar.Ne çok seviyordu beni.Benden başkasıyla olmayacaktı.Bırakmayacaktı beni.Öylede oldu zaten.Her şey yalan oldu.O kadar acımazdı ki benim sevdam.O kadar yüreksizdi ki.O kadar , o kadar çok seviyordum ki onu.O kadar çok seviyorum ki onu.O da o kadar çok seviyormuş ki beni ayrılığımızı bile üç kişi yaşattı bana.Bırakmayacaktı hani.Başkasıyla olmayacaktı.Kırkımız çıksaydı bari.Bir kaç saatte biten sevdamız için birkaç gün bekleseydi.Bekleseydi başkalarının kollarına koşmak için.

Bırakmam seviyorum diyen sevdalım son olarak elime bıraktı sevdamı ve gitti.Arkasına bakmadan gitti.Çünkü arkasına bakacağı biri yoktu artık.Yanındaydı o.Yanındaydı bitmez sevdası.Gitti.Benim gözlerime bakmadan, bakamadan gitti.Ama ben izledim.Onun acımasız insafsız gidişini izledim.Dayanacak kadar gücüm vardı evet.
Ama tutacak kadar yoktu.Göz yaşlarımı tutacak kadar gücüm hiç olmadı zaten...Çöktüm olduğum yere.Kalakalmıştım öylece.Tek varlığım, tek yanımda olan ne olduğunu bilmediğim ve biten sevdamın giderken elime bıraktığı şeydi.

Korkuyordum.Yinede onu öyle giderken izlemeye cesaret bulmuşsam ben, elimdekini de görmeye bulurum cesaret dedim.Küçük kıpırtılar hissettim avucumda.
İyice meraklanmıştı sevdam.Yavaşça açtım elimi.Göz yaşlarımın akmasından çok artık elimden kanlar akıyordu.Elim kıpkırmızıydı.Üzerinde büyük kesiklerle ?Sevdam? yazıyordu.Bir yürekti bu.Paramparça bir yürek.Ve can çekişiyordu oda.Son kıpırdanmalarını yaşıyordu benim gibi.Bir yakınlık hissettim o yüreğe.Çünkü bana aitti.


Yağmur hala yağıyordu üzerime.Sessizlik hala hakimdi vücuduma ve yaşadığım boşluğa.Ayağa kalktım.Üstümde bir yenilik hissettim.Gidiyordum artık.Her şeyim var.Gidiyordum ve elimde kırık bir kalp.