Ellere...

Sabah olduğunda,
İlk baktığı şeydi telefonu.
Geceden kalma bir kelime
Nakış nakış yüreğini işleyecekti
Umuttu her sabah,
Güzellikti...

Yıl dolmuş,
Anılarda saklanacak resimler çizmişti hayat.
Ama,
Heyhat...

Yetmiyordu bir şeyler
Aranmak kader gibi yapışığında büyüyordu.

Kovulduğu kucaklarda kendini bulacağına inanmış bir kişilik,
Hakaret değil bu gerçeğiydi.

Gözüne girdiği insanları atlayıp,
Girmek için yeni gözler arandıkça
Enkazı çoğalmış depremlerde büyümüş yetim kızı oynuyordu...

Ve
İşin garibi o hep sızlanıyordu anlaşılmamaktan.

Anlaşılmak ne kadar kıymetliydi bilirdi.
Ama anlamaya yanaşmazdı nedense.

Demekki hayat,
Yeniden görülmesi gereken rüyaydı.
Uyumaya devam ediyo gözlerin.

Yoksa
Yoksa...

Hataları affetmek kolaycılığındanmı esinleniyordu yaptıkların.

Oysa bir yürek,
Geri dönüşlerinde depremdir bilmeliydin.

Her geri dönüşünde bir harabede kalmışsa yerinde
Sallar bitirir
Yerle bir eder...

Ta ki...

Tüketinceye kadar...

Hayatta ilk galibiyetin değil biliyorum,
Bitirilişim...

Yinede kutluyorum,
Bitirmeyi başardığın için...