Elveda

Yarım kalmış başlangıçlar hep...
Sensiz, sessiz, yalnız kokulu mumlar yanar bu karanlık odamda.
Herkes yeni başlangıçlara giderken, ben gecenin içinde durup düşlerime sarıldım.
Kurduğum hayallerim umudum olsun diye bütün gücümle sardım bir bir...

Düşüncelerin içinden kurtarmaya çalışırken kendimi, içimde yaşayan seni hep saklamışım meğer... Kafesleri yavaş yavaş açıp özgür bıraktım sevgilerimi... Öylesine yükseğe uçtular ki bir daha bulutların ardında göremeyecekmişim gibi... Kokun hala avuçlarımda, sıcak, kuru, hırçın... Böyle olmamalıydı aslında bu son. Hak ettiğim kayboluş bu değildi.

Ben masumca severken seni, ağzımdan çıkan her kelimede sevgimi kondurmuştum harflerime, oysaki sen her sıkı sarılmanda içimi acıtırdın da ben gene kanımın her damlasıyla seni yazardım bildiğim bütün güzel duygulara.

Özledim, çok özledim ama ne yapsam da senin o hiç acımayan gururun önümüzde kocaman bir dağ gibiyken dindiremem ki... Bilsen ki öleceğim yinede yanıma gelmezsin.

Biliyor musun ağlamıyorum artık, kabul ettim bu yalnızlığı. İçime akıtıyorum bu acıyı, belki bir gün kurtulurum diye. Beni en çok yıpratan beni dinlemeden kararları vermiş olman. Keşke bir kez olsun bana, gözlerime bakıp sana olan sevgimi anlamaya çalışsaydın. Keşke bir kez olsun kendini haklı görmek yerine, sinirle her şeyi ardında bırakmak yerine beni de dinleseydin. Ama sen zaten bir anlık sinirine hak verip beni ardına koydun bile... Her şeye rağmen yolun açık olsun büyük sevgim... Ne kadar canım yansa da; mezarını ellerimle kazdım ve koydum seni içine, seni ve sana ait her şeyi...

Elveda


PM