Elveda Hayat

Aşkın alışkanlığa dönüştüğü bir sonbahar akşamıydı.Islak saçlarını pencereye dayadı,ıslak gözleriyle bakakaldı gökyüzüne...Haykırmak geliyordu içinden zamana,gözyaşlarına inat.Çok sevmişti,yüreğiyle sevmişti ama anlaşılamamıştı işte.Gözündeki bir damla inci yağmura karıştı.Zaman,çepeçevre sarmıştı tüm benliğini.Dakikalar geçmek bilmiyor,zaman akmak bilmiyordu.Sonbaharla birlikte yeni bir kasvet daha girdi yaşamına.Sessiz gidişlerin acısını tek başına yaşamak zorunda kalmıştı,sessizce ağlamalıydı.
Bir burukluk sardı yüreğini,yapayalnızdı.Sığınacağı tek limandı gözyaşları.Yaşamak zordu.Her bir acıyı yüreğinin derinliklerinde hissetmeliydi ki güçlü olmalıydı.Bir ara intiharı düşündü ama kendi kendine''saçmalama,ölmeyi değil gülmeyi seç!Hem hayat kısa olduğu kadar da uzun!Yıllar ve yollar ne gösterir bilinir mi?Bir bakmışsın güneş vurmuş yüzüne eskisi gibi,gülmüşsün ve güller yeniden açmış yaşamında''dedi.
Sessiz bir çığlık gibi kayboldu bu düşünceler.Karanlığa doğru bakakaldı birdenbire.''Olmaz olmaz
artık o eski,o masum,o cıvıl cıvıl,o çocuksu,o yaşam dolu küçük kız olamam!''
Acı gerçek hançer gibi saplandı yüreğine.Şimdi yüreğiyle ağlıyordu gözleri sükunetteydi.''Elveda çocukluğum,elveda hayatın baharı!''Artık kendi sesini duyacak mecali bile kalmamıştı,gözyaşları son kez yağmura karıştığında,zaman birdenbire onun için akmaya başlamıştı.
Ne acılar çekmişti,neler yaşamıştı neler!Saat aniden ikiyi vurduğunda gecenin karanlığında kaybolmayı düşündü.Yaşam,yüreğinin derinliklerine umudun resmini çizmeyi denedi ama olmadı,başaramadı!
Bu genç yaşta bu kadar acı ağır bir yük değil miydi küçücük yüreğine?''Neden ben?''dedi ama hakkı var mıydı başına gelenleri sorgulamaya?Herkes kendinden sorumluydu hayatta,ne itirazı olabilirdi ki?Bağırsa,ağlasa,haykırsa karanlığa ne değişecekti?Sesi bir kez daha kısılacaktı o kadar.Yaşamın sillesini kaçıncı yiyişiydi?
''Bu kaçıncı darbe hayat?''dedi.Şimdi hesap sorma sırası ondaydı ama kendisine hesap verecek bir hayatı yoktu.Hesapsızca yaşamıştı.Geriye dönüp bakmak istemiyordu.''Gelmesin pişmanlıklar,uzak kalsın acılar,dursun zaman,dönmesin dünya!''Son feryadıyla son sözleriydi dudaklarından dökülen,sanki gözlerinden dökülenden daha hafifmiş gibi. .



Son kez umuda bakmak istedi.Son düzlükteydi,son treni kaçırmıştı.Her şey aleyhinde,köşeye sıkışmıştı.Ölümle yaşam onu elde edebilme için kıyasıya mücadele ediyordu.Ölümle yaşam gibi zıtlıklarla dolu kelebek yaşamında bir çıkış yolu ararken kendisini ölüme atacak o acı yolu seçmişti.
''Bir seçimdir her şey.Karar verdiğin anda şekillendirirsin hayatını.Sensindir tek hakim,soramazsın hesabını kimseye!Bedeli de sen öder ödülü de sen alırsın.Ya da ödülünü alamayacağın bedeller ödersin!
Tüm bunları düşünürken yaşamının bedelini ölümle ödemeyi düşündü.Ne değişecekti ölseydi?Dünya dönmesini mi durduracaktı?Kim ağlayacaktı arkasından?



Yüreği son sürat çarpmaya başladı,kanı alevlendi.Kaskatı kesilen ellerini bırakarak fırlatıverdi kendini boşluğa.Tüm pişmanlıklarıyla beraber,tüm çelişkilerini ve sırlarını,O ÇOCUK KALBİNİ!
Ve yazıverdi gazetelerde ertesi sabah,ELVEDA HAYAT!