Empati

Düşündüm de hep yaptığımız iyilikleri anımsar, söyler, yad ederiz; yaptığımız kötülükleri ise unutur geçeriz. Hepimiz iyi insanız, hepimiz mükemmeliz, başkaları kötü, başkalarının kötülüğü yüzünden hayatımız berbat. Suç asla bizde değildir. Ortada kötü bir şey varsa, bunun sorumlusunu hep kendimiz dışındakiledir. Buna bende dahil, hiç demedik, misal: "Ulan 2 ay önce o gözleri ama adam karşıdan karşıya geçerken, elini tutup karşıya geçmesine yardım etmeden, yanından geçip gittim. Kırılmış mıdır bana acaba, gönlü kalmış mıdır?"...

Ne demişti Hz. Ömer (r.a);
'Fırat kıyısında bir kuzu kaybolsa,
Allah'ın bundan ötürü beni hesaba çekmesinden korkarım!'

Var mıdır böylesine bir şeyin vicdani sorgulamasını ömrü billah yapabilecek bir yürek? Hiç sanmıyorum. Çünkü hepimiz benciliz ve bize göre hayatın odak noktası da bu. Bizim en büyük kötülüğümüz, hiç kötülüğümüzü-kötülüklerimizi düşünmememiz. Sanırım hiçbirimiz iyi değiliz. Sadece aramızda iyi olmaya çalışanlar var o kadar. Onların hatırı üzerine dönüyor bu dünya. Yaşar Kemal'in de dediği gibi;

"o iyi insanlar, o güzel atlara binip gittiler
demirin tuncuna, insanın p*çine kaldık."

İnsanlar diyorum... neyse şimdi çok şey söylerdim de, bu konu hakkında fazla konuşmak istemiyorum. Canımı sıktı. En iyisi bir çay, bir sigara, bir de Sezen Abla;

"Masum Değiliz Hiçbirimiz"...