En Çok Canım Bu Yüzden Yanıyor Biliyorum

Yaşamaktı, heran onu delice yaşamaktı hayat, göz kapakları kuruyuncaya kadar Aglatmaktı insanı... Nefessiz kalmaktı, ölümü anmaktı onsuz olmak. Bir son bahar gecesi delice yanmaktı, hangi baharda oldugunu bilmeden Acıya mutluluk katmaktı. Duvara patlatmaktı sonunu cözemeden onu yaşamaktı....
Senden sonra sabah olmadı, odamı aydınlatmadı, penceremden içeri girmedi güneş. Oysa sen kokardı bu sehrin sokakları, oysa senle dogardı guneş. Yeryuzu gökyüzü senle vardı... Sensiz heryer yarım kaldı...
Seni tanıdğım güne seni kaybettigim zamanı katarak gömüyorum yuregime. Ne bir söz ne bir anı, geri kalan iki damla gözyaşı. Bagımlılıklarımdan, kanımdan seni canımdan söküyorum... Girme artık dusuncelerime. Başım agrıyor seni düşunmekten, ayrılıgından degil yok oluşundan.. Seni unutuyorum.. En cok canım bu yuzden yanıyor biliyorum...