En güzel ayrılık bizimkiydi belki

Kabahat bende sevgili, her gördüğüm kalbi masum sanıyorum. Dünyanın sonu gelmiş san ki sen gelmeyince. Bu hayatta doğru dürüst bir sen vardın alın yazımı paylaştığım. Bir sen vardın huyuma giden. Güne bakan çiçekleri gibi hep sana dönüktü kıblem.

Hafta da altı gün mektuplaşıyorduk. Ne ben yazmaktan sıkıldım ne de sen okumaktan. Aramızdaki bağ sevgiyle ölçülemezdi. Birşeyi ölçmeye kalkmak o ilişkinin büyüsünü bozmak değil de nedir. Biz detaycı olmadık bir gün bile.

Hala gülüyorum annenin kapı çaldığında kim o diyeceği yerde ALO demesine, yahut benim bayarm günü iyi bayramlar diyeceğime heyecan yapınca " hayırlı günler " dediğimi. Ya teleofonda seni beklerken bana yok dediğini duymadan birbirimize karşılıklı susmamızı annenle. O benim kapatmamı bekliyormuş ben senin geleceğini. Nasıl yan yana gelmeden bulduk birbirimizi şaşırmıyorumda değil hani.

Büyük şehir de çalışma hayalim fiyasko ile sonuçlanınca sende düşlerinin akıntısını değiştirdin, ama ben gözyaşımı silmek için bir çaba göstermedim. Seninle olsan herşeyi yaşamalıydım bu ayrılık olsa bile katlanmalıyım. Hiç pişman değilim bu ayrılıktan, benim çaresizliğimden başka bişeyden olmadı. Sen gelemezdin ben gidemedim.

hayatına beni kattığın için minnettarım sana. Son yazdığım şiir de bu aşkı anlatmıştım belki hatırlatmakta içimizde ki acıyı biraz daha küllendirir.

Ne kadar çok bekledik kışı ayrılmak için,

Ellerim hala saçların kokuyor.

Bütünaşklar gibi unutmayı öğreniyoruz!

En güzel ayrılık bizimkiydi belki.