Esaretime Tanık Hücrede Seni Sevme Günahının Düşünü Gördüm

Eskimiş kapısı pas tutmuş esaretime tanık hücrenin ranzası yurt kurmuş isyankâr bedenime. Gündüzü aynı; gecesi aynı... Gün ışığı uğramaz köhne hücreme. Sebebi belirsiz bu esaretin, esir eden habersiz... Yıllanmış acılar gelir bazen ziyaretime, bir yudum sigara eşlik eder esaretime... Oysa ben; yaşamak isterdim bu hayatı, görmek isterdim geceyi, yıldızları, ayı... Gündüze ulaşmak isterdim gün ışığında koşmak isterdim engin dağların doruklarına... Umutlanmak isterdim, tasalanmak isterdim, Hayata dair...





Bir düş gördüm esaretime tanık hücrede seher vaktinde. Bir zindan vardı. Bir mahkûm vardı. Bir de cellât vardı düşümde... Zindan yüreğimdi, mahkûm şefkatim, Cellât ise hüznüm. Şefkatim bileklerinden kelepçeli, Ayaklarından prangalı... Hüznümün ise elinde kırbacı, ayakları prangalı. Hüznüm şefkatime her kırbaç attığında prangası gevşiyordu; gevşedikçe kırbaçlıyordu...
Hüznüm özgürleştikçe, Şefkatim ölüme gidiyordu...






Uyandım karanlık düşümden. Islak kirpiklerimden süzülen damlalar, bakışlarımda buğulanıyordu. O küçük damlalar, sel oluyordu diğerleriyle birleşerek Sonunda, Çenemde çağlayanlara donusuyorlardi. Küçük çağlayanlar, gözyaşı ile beslenen caglayanlar... Avuçlarımda birikerek... Gül rengi bir göl oluşturuyorlardi... Günahlarımı döktüğüm... Sevdalarımdan kalan...



Gölün rengi değişti zamanla, kan kırmızısı oldu... Dayanamıyorum kırmızıya, kan kırmızısı güller alırdım ya Onlar geliyor aklıma. O anda bağı çözüldü ellerimin, Avuçlarım açıldı. Bütün günahlarım döküldü tövbe kapısında. Bir günah akıntının tersine gidiyordu, atamıyordum o günahı avuçlarımdan. Ve artık buğulu görmüyordum karşımda duran günahı... Ne biliyor musun o günah? O günah, seni sevme günahı...Ömrüm boyunca, Bu günahın azabını çekeceğim...