Ey Tabip
Ülkem kan hastalığına yakalanmış , ey Tabip
Öyle bir hastalık ki
içimizin iklimi değişiyor.
Yaşamak bölük, pörçük ve lezzetsiz.
Eteğinde dağları kollarında denizi büyüten bu cömertliğin gözlerine bakanlar
orada artık uçurumu görüyor.
Bu ükeyi uçurumla besleyen kim...!!!
Kadri bilinmeyen bu güzelliğin, eriyip bitmesine, yürek dayanmaz.
''Rüzgar suyun üzerinde durdu
Sanki kan çocuk gözüyle dağılıyordu göğe'' S. E
Ey tabip!
Bir zamanlar panayırları vardı bu ülkenin, şenlikleri, bayramları
Kalp ve vicdan zerafetle anlatırdı çoşkuyu.
Saf sevgi kokardı toprak
Şarkılar ses vermeye başlayınca, türkler, kürtler, sunniler, aleviler, lazlar
çingeneler, çerkezler, yerliler, göçmenler aynı güneşle birbirlerine sıkıca sarılıp daha çok ısırnırlardı.
Beraber her şey olabilmenin güzelliğine ulaşabilmek zaman alır. Kavga ederdi kardeşler.
Ama kavgaları samimiydi nerde ne zaman neden kavga ettiklerini atalarının ataları dahi bilirdi.
Şimdi tüm kötülükleri yüklemiş bir güç , kavgadan beslenip ölüm kusuyor. Analar ağıt yakarken
herkesi birbirine düşürmenin kokuşmuş memnuniyetiyle , mikrop yuvası göbeğini kaşıyor.
Siyahı, korkulardan, kaygılardan, fenalıklardan çoğaltarak kapkaranlık bir kaosu insan ruhlarına enjekte ediyor.
Bu pisliğin hızına ve yüksekliğine ne toprak dayanır ne gökyüzü.
Gökyüzü gök yüzülüğünü unuttu
Kuş kuşluğunu
İnsan insanlığını
Bazı kuşlar ve bazı insanlar konacak dal ve yürek tükenmez dese de..
Umut öfke ve çaresizlik içinde kıvrandıkça
kedere gömülüyor coğrafya.
Ey tabip!
Bu coğrafyanın kalbine bir merhem
Düşman parmağını sallaya sallaya karşımızdaki koltukta( tüm koltuklar... girsin) oturuyor.
İşe yarar, ne aklı var ne vicdanı, ne terbiyesi.
Ama bu coğrafya insanlarının inadından
ayaklandığında yedi düvel gelse baş edilemez sevdasından da haberi yok.
Ey tabip!
Ülkem kan hastalığına yakalandı
Ölümü hizmet gibi sunan doyumsuz ve gözü dönmüş devlet
yalanları hırsızlıkları öğrenmeyelim diye
cepleri yoksul yürekleri yiğit insanları katlediyor..
Ey tabip
Derdimize bir çare...
Ölüyoruz!!
nil
gün
