Farklı Hayatlar

Zehra; küçük bir köyde yaşayan, çok çalışan ama az kazanan, eli nasırlı, pabuçları yırtık, hırkası delik 40'ında ama 60'ında gösteren Osman'ın büyük kızı. Bizim buralarda soyadı pek kullanılmaz. Toprağın çok ise 'Ağa' tahsilin kültürün var ise 'Bey' çevren ve nüfusun geniş ise 'Efendi' unvanı getirilir isminin sonuna. Zehra'nın babasından da, hiç birisi olmadığından Osman işte, Durdu'nun yetim Osman.
Osman'ın rahmetli babasından kalan tek mirası olan fakirlik ve hiç durmadan çalışmak Zehra içinde sıradan bir durumdu artık. Sabah erkenden kalkar hayvanları yemler, sular, sağardı. Çeşmeden su taşır, yemek yapar, bulaşık ve çamaşır yıkar, 4 küçük kardeşi ile ilgilenirdi. Çok çalışırdı ama hep suskundu. Hayal kurmayı da sevmezdi. Buna pek vakti de yoktu zaten. Çok nadiren kardeşleriyle oyun oynayabiliyordu.
'Utan kızım ne terbiyesiz çıktın sen! Kime çektin bilmem ki?' Haklıydı yengesi 12 yaşındaki kocaman kız sek sek mi oynardı? Ya amcasına söylese ne yapacaktı? Çok utanmış ve korkmuştu.
Evleri Her zamankinde kalabalık olmasa sıradan bir gün gibiydi. Anne babasının elini öptü. Kardeşlerine sarıldı. Teker teker vedalaştı herkesle. 14 yaşında bir gelindi artık.
Babasının evindeki zorlu hayatı aratmayan yeni evine de alışmak zor olmadı Zehra için. Yine en yorucu işlerde çalışıyordu. Günler hızla olmasa da geçiyordu bir şekilde.
Serseri bir adama ipotek edilmiş ömür. Koca evinde geçen koca 9 yıl. Ve bir gün...
'Başınız sağ olsun,'
'Allah rahmet eylesin'
'Allah günahlarını afetsin'...
Neden, nasıl, ne zaman, kim tarafından, gibi bir sürü cevapsız soru. Yalnız iki sorunun cevabı belli. Kim ve nerede ölmüş? 'Zehra', uçurumdan aşağıya atılmış.
Diğer soruların cevabını pek merak eden de yoktu zaten. En zor işlerden çalıştırılırken Zehra'ya sorulmamıştı. Evlendirilirken de soran olmadı. Yaşamak istiyor musun diye mi soracaklardı? Yine sormamışlardı. Yine kendisi adına başkaları karar vermişti.
Sessizce geldiği dünyada, sessizce yaşadı. Sessizce evlendirildi. Sessizce çekip gitti. Arkasında 3 yetimi kendinden hatıra olarak bırakmasaydı, bir süre sonra hatırlayan bile çıkmayacaktı belki. Zamanın sessiz akışı içerisinde kaybolup gidecekti.