Fındık Gözlüm

Onun yaptıklarını başka biri yapsa, ben çıldırırım. O yapan kişiye çatarım, söylemediğimi bırakmam. Oysa ona hiç kızamıyorum. Onu öyle çok seviyorum ki. Oysa çocuklarımı da çok severdim. Ama onların yaramazlığı beni çileden çıkarır, deli deli bağrır, isyan ederdim. Benim bu hayatta çocuklarımdan daha çok sevdiğim hiç kimse yoktur ama çocuklarımın yaramazlığına tepkisiz kalamazdım. Şimdi o ne yaparsa yapsın, onun fındık gözlerine baktığım an sakinleşiyorum. Sanki o fındık gözlerinde beni etkileyen bir şey var. Baktığım an o gözler beni sakinleştiriryor. Sinir falan kalmıyor bende. Böyle olduğunu söylüyorlardı, pek inanamıyordum ama gerçekmiş demek ki. Kedilerin insanı sakinleştirici özelliği olduğu bir gerçek. Hele de beni kolay kolay hiç bir şey sakinleştiremezdi. Yıllardır hastalarım eksik olmadı. Şimdi de, engelli bir kardeşle yaşıyorum ve kardeşim beni gerçekten yoruyor. Ama kedimiz bana iyi geliyor, bütün yaramazlıklarına rğmen, bütün yoğun tenpoma rağmen, sakinliğimi koruyabiliyorum.
Ona sokakta çocuklar işkence yapmışlar. Çok kötü davranmışlar. Bir kadın ölmek üzereyken bulup, bir veterinere götürmüş. Veteriner onu iyileştirdikten sonra, bizim oğlana vermiş. İlk zamanlar çok tepkiliydim. "İstemem, evde kedi bakamam., ben korkarım, kılları her yere dökülür,..." gibisinden bir sürü bahaneler sıraladım. "Bir arkadaşına bırak, onu eve getirme" dedim. Oğlum onu çok sevmiş. Bırakamadı ve evimize getirdi. Şimdi onu hepimiz çok seviyoruz. Bazı günler stant açıyorum, bütün gün evde olmuyorum. O zamanlarda onu öyle çok özlüyorum ki. Bir hayvana sahip çıkmanın sevap olduğunu düşünüyorum. Onu çocukların eline bıraksalardı belki ölecekti. Oysa onun bizim evimizde yiyecek ekmeği varmış. Bizler ona kol kanat gerdiğimiz için, hayat bize başka taraftan güler. Buna inanıyorum. Yaradan, kazadan, beladan korur evlatlarımı diye düşünüyorum. Evinde kedi beslemeyen bu yazdıklarıma inanmaz biliyorum ama bütün bunlar gerçek. Onun fındık gözlerinde bir tılsım var. Baktığım an bendeki bütün negatif duygular kayboluyor. Oysa sakinleşebilmek için ne değişik otlar kaynatmıştım. Meğerce mucize, kedimizin gözlerindeymiş. Antidepsesan ilaçlar insana kilo aldırıyor, insanı uyutuyor. Benim kilolarımın yarısı o ilaçlar yüzünden. Dediğim gibi hastalarımız eksik olmadı. Hastalarla uğraşmak insanı çok yoruyor, insandaki yaşam enerjisini emiyor. Ama kediler bu yaşam enerjisini insana tekrar geri veriyor. Özellikle çocuk sahibi olamayanlara bir kedi alıp beslemelerini tavsiye ediyorum. Onu ben bir bebek gibi seviyorum. Sanki gerçek bir evlat gibi bağrıma basıyorum. Artık onu bir hayvan gibi görmüyorum. Onun kakasından, çisinden de tiksinmiyorum. Onun fındık gözleri harika.
Sevgiyle kalın