Florya’nın Kalbi

Santa Monica köprüsünün üstünde üç kuşla elim sende oyunu oynuyoruz. Ah Florya’nın kalbini kovalıyoruz. Ayaklarımız deniz üstünde ahenkle dalgalanıyor. Kıkır kıkır kıkırdayan dört tane mutluluk kaynağı dolanıveriyor hop akıllarımıza. Dalgalar büyüyor koskocaman uçan balinalara dönüşüveriyorlar. Hay Allah diyor bir tanesi. Ne oldu diyor diğer bir tanesi.

Azık çantasını vermemiş diyor kim diyoruz

Ağzıyla kuş öpen gökyüzü kapısı. Eyvahlar olsunlar çıkıp geliyor yanı başımıza. Dillere destan bir sofra kurup hadi buyurun afiyete deyip sofraya oturup sohbet edelim diyor diğer iki tane tanesi.

Oh mis gibi olmuş ellerine kollarına emeğine yüreğine bereket diyor başka bir kalpten bize uğrayan bir kuş kanadı yolcusu.

Bir varmış hiç yokmuşum diyor içimdeki şapşal kurşun Ressam.

Sende nerden çıktın diye soruyor diğer gökyüzlü tokmakların kitap ayraçları. Nerden olacak içinizden diyor. Ya böyle olur işte.

Bakın yüzünüze köprüde asıllı duran bin yıllık fil lambalarına. Başımız bulut olmuş ellerimiz okyanus ayaklarımız ağaçlarda açan cennet bahçesi.

Yarından sonraki geçmiş

Yüzüm atmosferin duvarına çarpıyor

Gözümün

birini orada unutup düşüyorum

Bir gezegenin başındaki ışıklı fenere.

Ateşim çıkıyor derece yüzüme bakıp

Acayip ateşin var

Öleceksin diyor bana