Gece

...Ve yine gece oldu, koskocaman bir şehrin kalabalık ışıklarının camlardaki yansımalarına karışan, kartondan yataklarında uyuyan dünyanın en mutlu evsizlerinin arasında buldum kendimi...Bitmez tükenmez telaşların yerini, bir ramazan iftarında pişen ılık bir tarhana çorbası tadı almıştı adeta. Benim içinse, sensizliğin yıldönümü ertesiydi, terminal ışıklarından bir kez daha nefret etmiştim. İçinde mis kokulu kestane şekerleri sakladığım haki çantamı yastık yapıp buz gibi bankın üzerine öylece uzandım. Ne kartondan yatağım vardı, ne de bir parça gazete kağıdı...Tecrübeli evsizleri süzdüm yattığım yerden, onlar gibi yapmaya çalıştım. Uzun yolların omuzlarımı ağrıtan zifiri sarhoşluğu göz kapaklarıma döküldü usul usul, sonra renklerimi kaybettim, artık ben de o buruk, siyah beyaz tabloda, yalnızca bir ayrıntıydım...