Gibi

"Şiir sözcüklerle sözcüklerin sınırlarını aşabilmektir" der İsmet Özel. Aslında aşılması gereken her sınırın önündeki engel kelimelerdir. Kelimeler; birbirini anlamayan iki insanın başvurmak zorunda kaldığı çaresizlikten başka bir şey değildir. Bazen insan kendisiyle başbaşa kaldığında, kendi kendiyle konuşurken bile kelimeleri kullanır. Bu son derece saçmadır. Yeri geldiğinde başkasıyla bile kelimelere ihtiyaç duymaksızın anlaşabilen insan, bunu nasıl kendiyle yapamaz? İşte şiir dediğimiz şey; tam da bunun için vardır.

Ama bazen şiir yazmayı beceremezsin. Ruhundaki duygu yoğunluğunu yansıtabilecek sözcükler gelmez aklına. Ne yazsan eksik, ne yazsan yarım, ne yazsan gereksiz gelir. Beceremezsin işte, zorla şiir olmaz. Zorla güzellik de olmaz. Öyleyse şiir, bir güzellik midir?

Ne diyordum? Karışık bir durum bu.

Hani aslında şairmişsin de, şiir yazamıyormuşsun gibi bir şey bu..

Eskiden kalma bir fotoğrafa bakarken, o an hayatta istediğin tek şey o fotoğrafın içine girmek, orda hapsolmak olmasına rağmen; o fotoğrafı yırtmak zorunda olmak gibi, vücudundaki en değerli organı kaybetmeyi dilemek gibi bişey..

Şehirlerarası bir otobüs terminalinde, gidecek olan henüz gitmemiş, henüz otobüse binmemişken, henüz ona sımsıkı sarılıyorken onu delice özlemek gibi bir şey bu..

Sanki üçüncü birayı içiyormuşsun da, şişenin dibinde kalan o köpüklü, sıcak, lanet kısmı içmek zorunda kalmışsın gibi...

Hayattaki en değerli varlığını kaybetmişsin, üstelik bunun tek sorumlusu sensin. Bunun ardından olanları unutabilmek için, zihnini en azından birkaç saatliğine uyuşturabilmek için, bir yudum uyku için sabaha kadar Tanrı'ya yalvarmak gibi bi şey..

İşte hayatımın şiiri diye başladığın bir şiiri bitirdikten sonra onu tekrar okuduğunda bir eksik olduğunu sezmek, yanlış birşeyler var demene rağmen o eksikliği bulamamak gibi...

Ağlamak zorundaymışsın, ama sadece 'erkek adam' olduğun için ağlayamıyorsun gibi...

"Dünyadaki tüm 'gibi'ler gereksizdir demişim bir şiirimde. İşte onun gibi bişey...