Git/me/k
Bitirip, yitiştik yarı-yarıya gövdemizden kalanları.
Birden sessizken bulutlar ilk damlası gökyüzünün,saçlarıma değen.
ilk kadehleri tokuşturanların şerefine yağdı gün sonsuz imgelerle...
-Yağmur başladı eğer söyleyeceğin son bir söz yoksa gidiyorum!(gözlerimin içinden bir şeyleri dinler gibi, dudağıma dökülmesini bekler gibi konuşuyordu sanki)
-Herkes elveda demeyi severken, sana kal dersem ve sen kalırsan tekrar gidebilme ihtimalin beni daha çok yoracak.
-Tekrar gitmeyebilir misin?
Sustu...Sustum..Susuştuk sonra ve daha çok susarak..
Yağmur dağılmamız için daha sağanak,rüzgar susmamız için daha sert olamazdı.
-Gidiyorum...
Gitti..
Üşüdüm...
-Senin sesin başka hiç kimsenin yüreğine bu kadar güzel işlemeyecek diye mırıldandım.
Yürüdüm...
O an dünyanın en uzun yolunu benim ayaklarım altına sermişti hayat.
-Hayat bu.
Ne saçma bir avuntuydu!
Sigara yaktım.
Ne çaresiz bir eylemdi!
Her gidiş hüzün damlaları bırakır geride... Gideni de yorar hayat kalanı da... Özlemler birikir, hasret birikir sonrasında ömür de ve aşkta... Yaşananlar ağır gelecektir kalana daha çok... Giden ise pişmanlığın kalesinin burcuna bir zaman sonra belki bayrak da dikecektir... Bir şeyler koptuysa sevgi saygı adına belki de hayırlısı bu demek mi gerekir diye de düşünmeden edemiyor insan. Kim bilebilir ki hayatın ve kaderin karşımıza daha iyilerini çıkartmayacağını? Kutlarım yürekten güzel bir yazı olmuş Murat Kardeşim...
Git/me/lerde kalmak güzeldi paylaşımınız kutlarım Murat bey
Kutluyorum, efendim