Gönülden

Bunca boşluğun içerisinde bir harabe kaldı sevgilim. Sana seni yazmadığım her harf kadar birikmiş bir varlığın var başkasına şimdi. Alıştım ben; sevilmemenin en içli yanında bardağından yalnızlığını taşıran bir sakar sevdalı olmaya. Unuttuğum sesinin unutulan nesiyim? Kalmadığım hatırında bir zarf taşıyor gönlüm şimdi, okunmayan o mektupların susan ve sana taşan dilsiziyim. Gönül hep kamuya açık bir serzenişte sana atıfta bulunmuş, oysa hiç yokmuşsun. Ağlamayı unutmuşum senin için, deniz ve mehtap şarkısındaki maytap geçilen o martı olmuşum. Denizine hayatı boyunca kavuşamayan... Gökyüzü çiziyor beni, bulutlarımdan hasret yolu resmediyor; ben yeryüzüne inerken hep sana âşık hep sana hasret ve hep sana hayret oluyorum. Kuşlar uçuyor gönlünden; muhabbet kuşu bir başka adı fısıldıyor. Bana doğmayan için ölmeyi bu gece bir kez daha hatırlıyorum. Nefesim kesiliyor, gurbet gönlünün koyu demlenmiş çayındaki o son acıyım. Saat yine boşluğu sana sarıyor, zamlanmış sigaranın tütünündeki o son zehri oluyor aşkım.

Ne zaman sevip sevineceğim? Kalbim kaça bölündüyse o kadar diliminde sen varsın. Her bir parçanın zalim yenmişliği ve doyulmamışlığı sen...

Çok yaşa. Ne kadar çoksa seni sevmemin bedeli... Çok özlüyorum bir görseydim. Gönüldenin kalbi çoktan kayıplara karıştı, ruhuna üfle bari...