Gözlerin Kar Kaldı Bana

zararın neresinden dönülse kardır... derdi öğretmenim
gözlerinin köşesinden terkederken hayatı gülüyordu gözlerim bu yüzden
kaybettiğim hayatın yanında gözlerin kar kalıyordu bana çünkü...

gözümün önünden bir bestenin notaları gibi geçiyordu;
gözlerin... deyipte başladığım;
devamını kuramadığım,
ve suskunluklar kadar uzayıp giden cümlelerim...
Sende zararlı değilmişsin belli ki
yanına kar kalan suskunluklarımla geç belki ama henüz tanışıyorum...

gözlerin... deyip devamını getiremediğim cümlelerimi tamamlıyorum şimdi
hayatımı kaybettiğim o gözlerin köşesinde;
ya
gözlerin...
''büyük bir boşluğun ardına saklanmış''
ya da
gözlerin...
''büyük bir boşluğun kıyılarında kaybolmuş;beni bul diye haykırıyor''...
...olmalıydı o kuramadığım sessiz cümleler
ki şimdi bu hırçın sancılarım bile geçemiyor o çınlatan suskunluklarımı...

ben deniz saf aşık!!!
o boşluğun ardındaki hayatında sevgi gördüğümü sanmıştım
geç oldu belki
ama anlıyorum kalbimin aklında ki yetimliğimi
yoksa bu kadar kör olmamalı tabii bir aşık
ya da öyle aşık birine yapılmamalıydı böyle bir...
neyse...

diyeceğim o ki sevgilim;
olmaz ya
hani olurda birgün...

hani olmaz ya
olurda sen bir boşluktayken karşılaşırsak yine
bakma bana;
beni bul!
beni kurtar!
...diye haykıran gözlerle
bırak seni kurtarmaya çalışmayayımda
cesaretim olsun o boşlukta kaybolmaya seninle...

çünkü bir daha seni o boşluktan kurtarıp ellere kaptırmaya niyetim olmayacak
olmayacak...;
çünkü ben bir daha gözlerinle yetinebileceğimi sanmıyorum

şimdilik gözlerin kar kaldı bana...
kalsın...
eyvallah...

nazzee...
02.30