Gülümse

Hani bana "gülümse" derdin, tüm yalanlara inat ve hayatımda değer verdiklerimi elimden almaya çalışanlara inat hep en iyi silahını kullan ve "gülümse" derdin ya hani...
Gülümseyemiyorum artık...
Bir tebessümün ile rüyalar ülkesinin bulutlarını tebessümlerimin kenarlarında taşıyabilirken, tüm çıplaklığıyla bize bizsizlik hediye edilmişken, gülümseyemiyorum artık.. Kurumuş bir toprağa düşen ilk yağmur tanesinin aniden yok oluşu gibi sevinçlerimi yüreğimdeki acı emip kaybediyor... Dünyayı karşıma alıp pervasızca kafa tutabilirken, cami avlusu yoksunluğu gibi sessizliğe bürünmüşlüğü kırık bir sahil bankında tüm ayyaşlığı ile bırakmak vardır ya hani... Belki de gülümseyememden... Gülümsemelerimde sana dairleri taşıyordum bir zamanlar ve daha bir anlamlı olurdu gözbebeklerimdeki ışık taneleri... Işıkları kim söndürdü bilmiyorum ama, için için gırtlağımdan akan bir volkanı taşıyorum bedenimde... Sözümü tutup yağmur yağdırmıyorum gözlerimden, gökkuşaklarını suskun bıraktım kelebek ömürlerinde...
Biliyorsun hep derim, isyan güçsüzlüğün çığlığından gelir ve isyan da etmiyorum, bizsizlikle kalmanın suskunluğundan çatırdayanlar bunlar...
Senin yeşilin benim elam solarken, bize dair bizsizliği yastığımda uyuturken sen herşeye rağmen yinede "gülümse"....