Gülümsüyorum

Her gün boy boy sevgi, şefkat, sabır gibi olmazsa olmazlarımız deyip kocaman kocaman bahsettiğimiz sözlerin ve cümlelerin gerçek hayatımızda ne kadar yeri var acaba..yoksa ele verir talkını misalı boş boş konuşuyor muyuz...işte bunu anlamanın en kolay yolu; konu sabır ise ısrarcı olmak...şefkat ise yaşantısına ve söylediklerine bakmak. kısmen yetiyor..bazen artıyor bile..)





İş sevgiyi sınamaya gelince çok zor ve dahası onu zamana havale etmek en güzeli.Bazen bir ömrü harcamanız gerekebiliyor, sonucunun hep iyi olmasını umduğum yegane duygu...





Yolda yürürken, iş yerindeyken, evdeyken; kişiliğimizi oluşturduğunu tahmin ettiğim davranışlarımız çevremizde nasıl bir etki bırakıyor...bu durumlarda kaş yaparken göz çıkarıyor olma ihtimali ne de yüksektir...ama kendimize olan sonsuz güvenimiz ve adı batası egolarımız harıl harıl çalışmaktadır, farkında mıyız..?





Çoğumuz farkında....ben buyum değişemem deyip sıyrılıveririz.Ne kolaydır, bu arada yine yeri geldiğinde ahkam kesmeler ben ben ben diye başlayan sözler...kendini haklı çıkarma telaşı...ya da silip atarım tehditleri...





İnsanların söyledikleriyle davranışları örtüşmediğinde artık sadece gülümsüyorum...salağa yatmak diye bir tabir türedi...işte aynısını yapıyorum ...





Hatalarımız elbette olacak; ama yaşam şeklimiz hatalarımızdan ibaret ise sadece kendimizi ve çevremizdeki sindirdiğimiz bir kaç kişiyi kandırırız..





Bizler daha kendi ruhlarımızı bile eğitememişken neyin felsefesini yaparız bilmem.





Keşke sözlerimizin eri olabilsek...sözümüz özümüzü yansıtsa...yanar döner dediklerinden olmasak...





Helal be! sözünün arkasındaymış deseler..insanları hiç ayırt etmeden önemsesek..





Karşılıksız sevebilsek...





Bir tarafı yaparken diğer tarafı bozmasak...





Dedim ya...





Sadece gülümsüyorum...