Güneşsiz Gece

Gün yüzünü kapattı aydınlığa; her gün olduğu gibi yavaştan insanın kanına sokularak. Etkilenmemenin elde olmadığı bir kızıllık yayıldı ortalığa. Böyle anlarda insanın kafasına olmadık hayaller dadandığında, her günün bitişindeki asillik gibi bir duygusallık, geçmişteki anıların kırık yılgınlığı geliyor akla; sayılamayan yıldızlar gibi.

Gökyüzünden yere doğru akan ışınlara bakacak oluyorum, gerçekten de öylesine güçlü bir enerji yayıyorlar ki etrafa, bu aşamada tek düşündüğüm şey bu harika andaki insanı büyüleyen renk cümbüşü oluyor. Güneş yavaş yavaş terk ediyor bizleri, bir sonraki güne kadar karanlığa gömülüyor. Kim düşünse, kim adını ansa güneşin, sanki daha bir hevesle çekiliyor kabuğuna, daha bir istekli sönüyor. İşte günün bu vakti öyle bir duygu yaşatıyor ki insana, etraf usulca geceye hazırlanıyor, yaklaşan karanlığın tedirginliği kaplıyor beyinleri, hem kızıla hem de karalığa bürünen gökyüzü bile değişik duygular eşliğinde sersemliyor. Gökyüzü, bir kuşun yavrusunu korumak için sarıp sarmaladığı gibi çevreliyor güneşin etrafını.

Sabahın ilk ışınlarına değin bizi kendinden mahrum edecek olan güneş, artık tamamen gözden kaybolmaya başlayınca sanki bizden uzaklaşmayı gerçekten istiyormuş gibi bir tavır takınıyor. Kendine düşkün, herkesi, her şeyi aydınlattığı, aydın kıldığı için gururlu haliye çoktan yitiyor. Kahve ve kızıllık karışıyor gökyüzünden aklımıza, bir dahaki güne ulaşmak için bir yığın duaya kalkışıyoruz. Güneşin parlaklığına kavuşmayı umuyoruz hepimiz. Tüm insanlık baştan aşağı karanlığa gömülüyor, tenler her zamanki rengini yitirip, gökle bir oluyor.

Artık silindiğinde güneş hem gökten, hem zihinlerden; bir umutsuzluk kaplıyor yürekleri. Sabırsızlık sindiriyor telaşları, hayatlar mücadele yeteneğini kaybediyor. Şu da biliniyor ki, gelecek güne, güneşin tekrardan gün yüzüne çıkmasına değin bu karanlık ve karmaşa devam edecek. İnsanlar bütün yenilgiyi kabullenecekler, ertesi vakit gelene dek sahiden de tüm insanlık kahır çeke çeke geçirecek güneşsiz gecesini...



EKİM 2012