Hak ettin!

Geçiyor yavaş yavaş... Artık uyandığımda aklıma ilk sen gelmiyorsun. Elbette gün içinde takılıyor gözlerim bir yerlere, fark etmesen de düşünceme sızıyorsun. Ama öyle meşgul ki kafam sen hayat gailemden kaçışım oluyorsun. Hayat öyle yoğun ki bazen düşünecek bir şeylere ihtiyaç duyuyorum. Genelde bu; sen oluyorsun.

Gözlerimi açtı son gidişin, ben seni değil, aklımdaki seni sevmişim. Sen o değilmişsin, geç anladım. Her seferinde daha iyi olacak diye umut etmemim sebebini kavradım. Ben her zaman kendimi suçlardım. Bir de baktım, hata senin ikinci adın...
Geç de olsa fark etmemi sağladın, sağ olasın.

Her şey unutuluyor. Ben neleri kimleri unuttum vaktiyle... Ne acılara göğüs gerdim, kaç damla gözyaşı döktüm... Çok yıprandım, güçlü olmak için elimden ne geldiyse yaptım. Bak ayaktayım, başardım! Değil sen, senden yüz tane gelsin yıkamazsın!

Nerdesin, kimlesin bilmiyorum. Amacın neydi hiç anlamıyorum. İster yaşa ister öl umursamıyorum. Yalnızca tüm dualarımda şunu diliyorum: pişmanlık bırakmasın yakanı, kapımda köpek ol da aklın başına gelsin. Bundan böyle için içini yesin, tüm çarelerin tükensin de dermanını kimseler bilmesin. Ben olayım tüm derdin, yansın yüreğin; bana muhtaç ol, tek dileğim!

Tüm bunları hak ettin...