Hastanede son veda

Baharı rengarenk çiçeklerle süsleyip hoş bir şölene dönüştüren nisan ayındaydık.Bir gece ansızın kötüleşen,fenalaşan annemi almaya gelen ambulansın içinde bir anda taze baharın, kışa döndüğünü,iliklerimin adeta kıvrandığını hisseder olmuştum.

Annem kan hastasıydı,beş yıla aşkın bir süredir hastanede kan alarak yaşamanı sürdürüyordu.Tedavisi boyunca,anneme en büyük desteği vefalı ablam veriyordu.Çünkü o aralar benimde rahatsızlıklarım vardı,lakin yine de elimden geldiği kadar yardım etmeye çalışıyordum.Hastanede rutin kontrolleri belli aralıklarla yapılmasına rağmen annemin kan değerleri birden alt değerlere düşmüştü.Ambulans hastaneye yetiştirdi yetiştirmesine de,kanların incelenmesi ve onaylanması zaman alıyordu.Hastane binası oldukça yüksekti ve annemi yüksek katlardan birine almışlardı.Kısa bir zaman önce yaşadığımız doksan dokuz depreminden sonra bendeki panik atak oldukça ilerlemişti.Bir yanda annemin can çekişi,bir yandan o inanılmaz yükseklik tüm atağımı harekete geçirmişti.Ablam alt katta kanalarla uğraşıyordu.Annemin umutla bekleyişi ve benim onu avutmam oldukça güçleşiyordu.Annem tüm acılara direndiği gibi bu ızdıraba da direniyordu.Lavobaya gitmek istedi,son kez abdestini alacaktı.lakin onu tutmaya takatıım yoktu.Zira annem her zaman ki güçlü ve muhafazakar duruşuyla kendini bana teslim etmeden hafif bir tutunmayla güç alarak işini halletti.Çünkü annem benim içinde uzun yıllardır endişe duyuyordu.O benim, o an kötüleştiğimi anladı.Yine ufak bir dokunuşla bana ağırlığını vermeden yavaşça yatağına uzandı.

Annem kanların yetişmeyip canını teslim edeceğini düşünüyordu.Artık sabrım kalmamıştI.Kattaki tüm hemşirelere ve doktorlara sesimin son hızıyla bağırdım.Bağırış o bağırıştı ki,kapının eşinde bayıldım.Teskin edici ilaçlar ve iğnelerle yarı uyuşuk vaziyette başka refakatçıların yardımıyla zor duruyordum.Kanlar ve doktorlar gelmişti.Lakin annemi kurtaramamışlardı.İçimdeki öfke çaresizlik, içimi yakıyordu.Bağırmak istiyordum ama vücudum uyuşmuştu sesimin mecali yoktu.Ablam direniyordu.Yükseklik gökyüzüne uzanıyordu sanki,bende annemle gitmek istiyordum o an.Annem ölmeden önce bana bir şeyler söylemek istemişti,lakin benim halimi görünce söyleyememişti,acaba bana ne söyleyecekti,onunla helallaşamamıştım,ona son kez sarılamamaştım.Yıllardır bu acı vicdanımı sızlattı durdu.

Ölüme böylesine yenik ve seyirci kalmak çok zordu.Üstelik bu varlık en değerli varlığınız anneniz ise.

Ablam annem gibi hala güçlü ve direnişli hayatın tüm zorluğuna rağmen.Ben ise hala panik atakla uğraşıyorum.Lakin korkularımı bastırmanın ufak bir çaresini buldum yazıyorum.Ve geride kalan değerlerime sımsıkı sarılarak...

ANNEM ise

Ölüme öylesine cesareti ve asilliğiyle teslim olmuştu ki,melekler bile onu korkutamamıştı. Şu an cenneten beni seyrediyor eminim..